Κύριε διευθυντά
Δεκαετία του 1980, στη Βόννη, πρωτεύουσα τότε της Δυτ. Γερμανίας, στην απέναντι όχθη του Ρήνου, παρέστην μάρτυς του εξής περιστατικού: Κυριακή μεσημέρι ακούστηκε να χτυπάει ένα καμπανάκι και είδα νέους του χωριού – ήταν το χωριό του Αντενάουερ– να τρέχουν προς μια καλύβα του δάσους, απ’ όπου βγήκαν κρατώντας διάφορα εργαλεία, φτυάρια, αξίνες, τσεκούρια, πριόνια – επρόκειτο για άσκηση πυρόσβεσης. Είναι γνωστό ότι τα δάση στη Γερμανία δύσκολο έως αδύνατο να πάρουν φωτιά, ακόμη και από χέρι έμπειρου πυρομανούς, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… λένε οι Γερμανοί.
Εμείς εδώ τα περιμένουμε όλα από το κράτος, ενώ ταυτόχρονα κραυγάζουμε «κράτος είν’ αυτό;». Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο κράτος, αλλά τα αναθέτουμε όλα στο κράτος. Συγχωριανός μου –αφήνω να μαντέψετε ποιανού προοδευτικού χώρου– επέκρινε τον πρόεδρο του χωριού, γιατί πήρε μια πρωτοβουλία που ανήκει, λέει, στο κράτος!