Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα όσα εύστοχα αναφέρει στο σχετικό άρθρο του της 12ης Αυγούστου ο κ. Παντελής Μπουκάλας για τα τρικ των λογογράφων πολιτικών προσώπων, όπως «συγγνώμη για τυχόν λάθη και για τις όποιες αδυναμίες υπήρξαν», ας μου επιτραπεί να αναφερθώ και σε δύο λέξεις του συρμού, όπως το «διακύβευμα» και το «στοίχημα».
Εάν εννοούμε τι λέμε, φοβούμαι ότι έχουμε εναποθέσει δολίως ή ανοήτως το μέλλον της χώρας στην εύνοια της τύχης και όχι στη συλλογική προσπάθεια υπό καθεστώς διαφάνειας και ισονομίας. «Να κερδίσουμε το στοίχημα του τουρισμού», λέει ο ένας, «οι μεταρρυθμίσεις εις την παιδεία είναι το διακύβευμα», λέει ο άλλος και πάει λέγοντας. Μα αν μπορούσαμε με μιαν εμπνευσμένη ζαριά να κερδίσουμε ευτυχία και ευημερία και να πληρώναμε και τους αθλητές μας εις το Τόκιο, προς τι τα οικονομικά προγράμματα και χρονοδιαγράμματα; Μήπως η μέθεξη στον τζόγο, που επί δεκαετίες καλλιεργείται, κάνει πιο αποδεκτή τη χασούρα και απαλλάσσει την εκάστοτε κυβέρνηση από την πολιτική ευθύνη (και όχι μόνο) των πεπαλαιωμένων «θα»; «Παίξαμε και χάσαμε. Ας προσέχατε», θα ξαναπεί ο Σημίτης. Βεβαίως, όταν διακυβεύεις το μέλλον της χώρας, σε περίπτωση που καθίσουν άσοι, μπορείς να ανανήψεις, να κάμεις κυβίστηση και να δεις τους άσους εξάρες. Ή να έχεις πειραγμένα τα ζάρια, όπως στην ταινία η «Συμμορία των 13», ή στο πολυμήχανο έργο των greek statistics, όπου έχουμε τούμπα τεχνοκρατικής φύσεως, κατά την οποία το υψηλό χρέος αντανακλά το αξιόχρεο της χώρας! Αλλωστε, σημασία έχει ποιος είσαι εσύ που χρωστάς και όχι πόσα χρωστάς, όπως θα έλεγε και ο Βαρουφάκης.
Παρά ταύτα, έχω μιαν επιφύλαξη, για να μην είμαι άδικος. Μήπως οι χρήσται της λέξεως «διακύβευμα», μη αναφερομένης στα λεξικά, δίνουν διαφορετική σημασία από αυτήν που θα έδινε το σημαίνον εις το σημαινόμενον; Διότι, άλλως, δεν θα έπαιζαν εν ου παικτοίς. Διότι άπαικτα είναι τα ασημικά της χώρας και η αξιοπρέπεια των κατοίκων της. Θα ήταν αδιανόητο όσο και εγκληματικό τα τόσα δισ., που προαλείφεται να εισπράξει η φιλελεύθερη κεντροδεξιά κυβέρνηση σε βάθος πενταετίας από τα διάφορα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, να τοποθετηθούν σε παράγωγα και λοιπές δομημένες απάτες, όπως κατά το πρόσφατο παρελθόν, και όχι στην πραγματική οικονομία.
Εάν δεν φτάνουν τα λεφτά για τις επικουρικές συντάξεις του μέλλοντος, ας φροντίσει ο κάθε εργαζόμενος να επιλέξει ο ίδιος εκείνη την ασφαλιστική εταιρεία που επιθυμεί και η οποία βεβαίως θα λειτουργεί υπό την αυστηρή επίβλεψη του κράτους, και όχι να αναλάβει αποκλειστικώς το κράτος, ένα κράτος διαχρονικά αναξιόπιστο και ληστρικό, τη μερική, έστω, διαχείριση της μισθοδοσίας του. Οταν το κράτος – διαχειριστής είναι και θεματοφύλακας επενδυτικού και όχι αποταμιευτικού προϊόντος, ο μεν εργαζόμενος – επενδυτής θα κατατρύχεται εσαεί για τις ηθικές αντιστάσεις των ηγετών του, αυτοί δε θα υποβοηθούν την αυτοκτονία του. Ετι χειρότερο. Ο «ατομικός κουμπαράς» και οι εξατομικευμένες προτάσεις – εντολές εκάστου εργαζομένου μετατρέπουν τον επικείμενο θεσμό του ΤΕΚΑ (Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ανάπτυξης) σε ατομικές συμβάσεις συνδιαχείρισης και συνυπαιτιότητας. Αυτή είναι η Ελλάδα;