Κύριε διευθυντά
Συνάντησα τον Μίκη Θεοδωράκη σε μια εκδήλωση της γαλλικής πρεσβείας για τα 200 χρόνια από της ιδρύσεως της «Λεγεώνας της Τιμής». Είχαν προσκληθεί οι κατέχοντες το σχετικό μετάλλιο μεταξύ των οποίων και ο Μ.Θ.
Σε συζήτηση που είχα μαζί του αναφέρθηκε στις εμπειρίες του από τη Μακρόνησο. Του είπα ότι είχα γνωρίσει το περίφημο νησί από μερικές επισκέψεις που είχα κάνει για να φέρω τρόφιμα στον επίσης εξόριστο αδελφό μου. Εδειξε ενδιαφέρον και ρωτούσε σε ποιο τάγμα κ.λπ.
Ξαφνικά, του είπα: «Πρέπει να αισθάνεστε τυχεροί και οι δύο που σας έκλεισαν εκεί, παρά το γεγονός ότι υποφέρατε όχι λίγα». Εξεπλάγη από αυτή τη δήλωση και ζήτησε εξηγήσεις. Απάντησα ότι, εάν δεν σας είχαν μαντρώσει στη Μακρόνησο, σίγουρα, τουλάχιστον όσον αφορά τον παλιό ελασίτη αδελφό μου, θα βρισκόσασταν αντάρτες στο βουνό και είτε θα είχατε αφήσει εκεί τα κόκαλά σας, είτε θα είχατε βρεθεί στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» για πολλές δεκαετίες.
Επιζήσατε όμως, δημιουργήσατε οικογένειες και εσύ μεν μεγαλούργησες σε παγκόσμια κλίμακα, ο δε αδελφός μου διέπρεψε ως δικηγόρος. Ασκησε δικηγορία μέχρι τα 96 του χρόνια και είχε την υπέρτατη ευτυχία να αποκτήσει εν ζωή και δισέγγονα. Σε τρεις μήνες μπαίνει στα 100.
Ο Μίκης με κοίταξε έκπληκτος και, προβληματισμένος. Γυρίζοντας δε προς έναν φίλο του, επίσης Μακρονησιώτη, ο οποίος άκουγε, του είπε: «Δεν νομίζεις ότι έχει δίκιο»;
Αυτός ήταν ο αξέχαστος και μεγαλειώδης Μίκης Θεοδωράκης: Ανοιχτόμυαλος και με ελεύθερη σκέψη.