Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να μεταφέρω στους αναγνώστες της «Κ» μια ξαφνική εμπειρία ανάτασης, στην οποία είμαι πολύ σίγουρος πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να παρευρεθούν. Αμέσως μετά την αναγγελία του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, η διαδικτυακή ιδέα του γιατρού Δ. Κωστακιώτη να μη μείνει βουβό το πένθος μιας ολόκληρης πόλης, αγκαλιάστηκε αυτόματα από εκατοντάδες Πατρινούς που περίμεναν απλά ένα σήμα. Ετσι, το βράδυ της Πέμπτης ξαναθυμήθηκαν πως η μουσική μπορεί να ενώσει, πόσο μάλλον αν μιλάμε για τη μουσική του Μίκη. Του Επι-Μίκη, όπως τον αποκαλούσε πάντα ο Μποστ.
Ενα πιάνο και μερικά μουσικά όργανα έδωσαν τον τόνο για να τραγουδήσει ένα πλήθος που όλο και μεγάλωνε με το πέρασμα της ώρας. Γνωστοί και άγνωστοι άφησαν στην άκρη επιφανειακές διαφορές και συμμετείχαν στην αυτοσχέδια διαγενεακή χορωδία. Πραγματοποιώντας μια αυθόρμητη συναυλία στην πλατεία των Υψηλών Αλωνίων. Τιμώντας με νότες τον Μίκη, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι όπου έζησε στην προπολεμική Πάτρα. Στην πόλη όπου έμαθε τις πρώτες του νότες. Νότες που έφτιαξαν μελωδίες και που αυτές με τη σειρά τους ένωσαν τους κατοίκους αυτής της πόλης πολλές δεκαετίες αργότερα. Να ξέρεις Μίκη πως «κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος μας πλημμύριζε» όλους εκείνη τη μαγική νύχτα της Πέμπτης. Καλό σου ταξίδι επι-Μίκη μας!