Κύριε διευθυντά,
Με λυπεί και με απογοητεύει που νιώθω ότι το να γράψω αυτά τα λόγια μοιάζει να είναι ο μόνος μου δρόμος. Ας ξεκινήσω με τα βασικά. Είμαι μια γυναικά 30 ετών που πριν από 2 χρόνια πήρα την γενναία απόφαση να μετακομίσω Ελλάδα (Αθήνα) με τον Έλληνα σύντροφό μου – εγώ κατάγομαι από την πανέμορφη αλλά μικρή Κύπρο – μετά από 10 χρόνια σπουδών και εργασίας στο Λονδίνο, Ην. Βασίλειο. Ο ερχομός μας δεν ήταν βασισμένος, θέλω να πιστεύω, σε εξωπραγματικές προσδοκίες. Πιστεύαμε και οι δυο ότι μετά από 7 χρόνια σχέσης, η Ελλάδα θα ήταν το καλύτερο μέρος να κατασταλάξουμε και να κάνουμε τα πρώτα βήματα στην δημιουργία της δικιάς μας οικογένειας. Ένα μέρος που θα μας προσέφερε μια καλύτερη ποιότητα ζωής ασχέτως των γενικότερα πολύ χαμηλών μισθών, που δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτούς που είχαμε στο Λονδίνο.
Μάιος 2019 – φθάνουμε στην Αθήνα. Και εκεί ξεκινάει το παιχνίδι. Όντας Ευρωπαία και ιδιαίτερα Κύπρια, εξεπλάγην όταν έμαθα ότι για να μπορέσω να κατοικήσω στην Ελλάδα μόνιμα, ως «αλλοδαπή» όπως είναι και ο επίσημος όρος που χρησιμοποιείται, έπρεπε να βγάλω άδεια παραμονής, αλλιώς γνωστή και ως κάρτα Ευρωπαίου Πολίτη. Παρεμπιπτόντως, η ανάγκη έκδοσης άδειας παραμονής πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει σε άλλη χώρα της Ένωσης. Άλλωστε, δεν είναι αυτό το όλο νόημα της Ευρώπης; Εν πάση περιπτώσει, για να μην τα πολυλογώ, μου πήρε περίπου ενάμιση χρόνο για να μπορέσω να διευθετήσω όλα τα θέματα περί νόμιμης μου παραμονής και εργασίας στον κλάδο μου όπως: κάρτα Ευρωπαίου Πολίτη, έκδοση ΑΦΜ, ΑΜΑ & ΑΜΚΑ, αναγνώριση πτυχίου και μεταπτυχιακού μου από τον ΔΟΑΤΑΠ (Διεπιστημονικός Οργανισμός Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών & Πληροφόρησης) και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Ως συνέπεια, για ενάμιση χρόνο δεν ήμουν σε θέση να ασκήσω κλινικά το επάγγελμά μου, κάτι το οποίο μου κόστισε από άποψη ηθικού, κλινικών δεξιοτήτων και οικονομικής άνεσης. Είμαι σχετικά τυχερή που μπόρεσα να εργαστώ ως μερικής απασχόλησης διδακτικό προσωπικό σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο – κάτι που αν και δεν μου προσέφερε μισθό αρκετό για να μπορέσω να καλύψω έστω και τις βασικές ανάγκες σίτισης και στέγασης, τουλάχιστον ήταν μια αρχή, επιτρέποντας μου να μπω στον επαγγελματικό κόσμο της Ελλάδος, δημιουργώντας στην πορεία πολύτιμες φιλίες και γνωριμίες.
Ο σύντροφος μου, αν και σε προνομιούχα θέση σε σύγκριση με μένα από άποψη γραφειοκρατικών διεκπεραιώσεων, δεν στάθηκε τόσο τυχερός. Δύο χρόνια μετά, βρίσκετε στην τρίτη θέση εργασίας. Γιατί; Αυτό το ερώτημα όσο περνάει ο καιρός μου γίνετε ευκολότερο να το απαντήσω αν και εξ αρχής δυσκολευόμουν πολύ γιατί είναι ένας άνθρωπος τρομερά ταλαντούχος και εργατικός, με περίπου 25 δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά παγκοσμίως γνωστά και πολυετή εργασιακή εμπειρία σε ένα από τα δημοφιλέστερα ερευνητικά κέντρα της Αγγλίας ως Αναλυτής. Να ξεκινήσω από το εργασιακό bullying, από τη ζήλεια και την με μαθηματική ακρίβεια στοχευμένη κακία και κριτική συναδέλφων, από την έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης και ενθαρρυντικής διεύθυνσης, από τον βόθρο λεξιλογίου που χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση από σχεδόν όλους τους εργαζόμενους στο επαγγελματικό περιβάλλον ή από την μη υπάρχουσα παρουσία του ανθρώπινου δυναμικού που, όχι μόνο δεν βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά σε κάνει να πιστεύεις ότι φταις κιόλας; Και όμως, όλα αυτά, λόγω της πανδημίας του Covid-19, είχα την ευκαιρία να τα δω με τα ίδια μου τα μάτια όσο ο σύντροφός μου εργαζόταν στο σπίτι. Βράδια αυπνίας, άγχος, καταστροφικές σκέψεις, ένα αίσθημα ανεπάρκειας και φυσικά, το κυριότερο, μια έλλειψη πίστης στον εαυτό σου είναι το αποτέλεσμα.
Η ερώτηση μου είναι, πώς έφτασε αυτή η χώρα σε αυτό το σημείο; Πως είναι δυνατόν; Πως αντέχει η νεολαία αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα (θα με συγχωρέσετε αλλά δεν μπορώ παρά να τον ονομάσω έτσι). Η ανησυχίες μου δεν είναι μόνο για την γενιά μας, είναι και για τις επόμενες, που τώρα που είμαι έγκυος είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα αφού πρόκειται να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που σε κάποια φάση μάλλον θα είναι αντιμέτωπο με όλα όσα έχουμε περάσει εγώ και ο πατέρας του. Πως θα μπορέσουμε να το προετοιμάσουμε για όλα όσα έχουν να δουν τα ματάκια του και να νιώσει η ψυχή του; Δεν έχω και ιδιαίτερα μαντικές ικανότητες αλλά μου φαίνεται πως το λεγόμενο brain drain έχει μέλλον ακόμη. Ελλάδα μου… κράτα γερά.