Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος έγινε (αλλά σκοτίσθηκε από τον πυκνό καπνό των πολυαρίθμων πυρκαγιών) για τις οφειλές πανεπιστημιακών προς τα αντίστοιχα ιδρύματα, που έπειτα από προοδευτικές μειώσεις προηγούμενων ετών και υπουργών, παραγράφηκαν τελευταία με απόφαση του υπουργείου Παιδείας.
Διατυπώθηκαν επιχειρήματα ένθεν κακείθεν, αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να πληρώσουν, αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να τους γίνονται κρατήσεις για τα έσοδα που είχαν από ελεύθερο επάγγελμα με τον τίτλο του καθηγητή κ.ο.κ. Η ουσία είναι μία: ότι όσοι συνάδελφοί τους ήταν συνεπείς όλα αυτά τα χρόνια και πλήρωναν τις οφειλές τους αισθάνονται ως «κορόιδα» της υπόθεσης, ενώ οι αδιάφοροι και αμελείς (επιεικείς οι εκφράσεις), που ξέρουν πώς ακριβώς λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο (ή και ενδεχομένως το κινούν προς την κατεύθυνση αυτή), άφησαν τον χρόνο να κυλάει υπέρ αυτών και της τσέπης τους, χωρίς να πολυστενοχωρούνται, με τη βεβαιότητα ότι η «δικαίωση» είναι δεδομένη και απολύτως ανέξοδη.
Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι αποκλειστικά ακαδημαϊκό. Το παραπάνω είναι απλώς ένα ειδικό σύμπτωμα μιας γενικότερης νοσηρής κατάστασης. Για να μην ψάχνουμε μακριά, σκεφθείτε τα κοινόχρηστα των πολυκατοικιών. Οι κακοπληρωτές ζουν και βασιλεύουν, απολαμβάνοντας όλα τα ευεργετήματα των υπηρεσιών που κάθε οικοδομή έχει διαθέσιμες για όλους (ηλεκτροφωτισμό, καθαριότητα, ασανσέρ, συντηρήσεις και επισκευές), αδιαφορώντας πλήρως για την επιβάρυνση των «κορόιδων» συγκατοίκων τους. Η παντελής απουσία αισθήματος κοινωνικής ευθύνης είναι εκδήλωση ενός ακραίου ατομισμού, που κανένας νόμος και καμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να διορθώσει, αν δεν πληρούνται δύο βασικές προϋποθέσεις: διδασκαλία με το παράδειγμα (από την κορυφή και κάτω, και από τις μικρότερες ηλικίες) και ανάλογη «κόλασις», δηλαδή τιμωρία. Σε κάθε επίπεδο, από την κορυφή και κάτω.
Δυστυχώς, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει αλλού, και οι δύο προϋποθέσεις δεν φαίνεται να ευδοκιμούν στη χώρα μας. Με καμία κυβέρνηση.