Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στο άρθρο του διακεκριμένου τακτικού συνεργάτη σας κ. Ανδρέα Δρυμιώτη «Η μεγαλύτερη προσβολή» («Καθημερινή» 19/9) σχετικά με ορισμένες αντιδράσεις και σχόλια για την υπουργοποίηση του «Κύπριου» και «χωρίς ελληνική υπηκοότητα» Χρήστου Στυλιανίδη. Πρόκειται για σχόλια και αντιδράσεις προφανώς ανακόλουθες με τις διαχρονικές διακηρύξεις της Μητέρας Ελλάδας για ψυχική και εθνική ενότητα με την προσφιλή θυγατέρα Κύπρο και για ενιαίο αμυντικό, διπλωματικό, οικονομικό, επιχειρηματικό, ενεργειακό και πολιτισμικό Ελλαδοκυπριακό χώρο.
Εκτός από τις περγαμηνές του ως ευρωπαϊκός επίτροπος, ο Χρήστος Στυλιανίδης και στην Κύπρο, μαζί με μεγάλο αριθμό αφανών Κύπριων επιστημόνων και επαγγελματιών, εργάστηκαν σκληρά για την επούλωση των πληγών, των τραυμάτων και των πικριών που αναπόφευκτα είχαν προκαλέσει σε μεγάλη μερίδα του κυπριακού πληθυσμού οι ιταμές πράξεις της δικτατορίας στην Κύπρο, με συνεπακόλουθο την τουρκική εισβολή. Προσπάθησαν (ο δε Χρήστος Στυλιανίδης ήταν από τους πρωταγωνιστές) να επιτύχουν την ψυχική γεφύρωση και αποκατάσταση με την Εθνική Μητρόπολη κυρίως με τη διαρκή οργάνωση κοινών πανελλαδικών επιστημονικών και επαγγελματικών συνεδρίων στα μεγάλα ξενοδοχεία της Κύπρου, με στόχο τη σφυρηλάτηση ξανά από τη βάση στενών προσωπικών ελλαδοκυπριακών δεσμών.
Ο Χρήστος Στυλιανίδης υπήρξε και από τα πιο ενεργά και θερμά μέλη μιας ομάδας πολιτικών, επιστημόνων, δημοσιογράφων και άλλων νέων Κύπριων που πίστεψαν, τέλη δεκαετίας του ’90, στον οραματισμό του πρόωρα και αδόκητα εκλιπόντος Γιάννου Κρανιδιώτη, αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών την περίοδο εκείνη (ας σημειωθεί, «Κύπριου» και εκείνου, μέλους της τότε ελλαδικής κυβέρνησης) για μια αρραγή και συντονισμένη συνέργεια των κρατών Ελλάδας – Κυπριακής Δημοκρατίας κάτω από τη σκέπη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Με την ασυνήθιστη πάντως κίνησή του αυτή, ο κύριος πρωθυπουργός έδειξε να «ανακαλύπτει» την αναξιοποίητη δεξαμενή και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό του μείζονος και οικουμενικού Ελληνισμού. Οχι ασφαλώς για να το υπουργοποιήσει συλλήβδην, αλλά για να το αξιοποιήσει με διάφορους τρόπους. Ισως και να υποδηλώνει μια πρώτη προσπάθεια απεγκλωβισμού και από το διαιωνιζόμενο (όπως φαίνεται σαφώς και από το άρθρο του κ. Δρυμιώτη) σύνδρομο των «αυτοχθόνων» κατά των «ετεροχθόνων» Ελλήνων, που επικράτησε στο νέο ελληνικό κράτος αμέσως μετά την ανεξαρτησία. Για να μην ξεχνούμε και τον αναστοχασμό που επιβάλλει η επέτειος των 200 χρόνων ελεύθερου εθνικού βίου.