Μετά τον «Θίασο», γραμμή για τη «Λήδρα»

Κύριε διευθυντά
Θυμάμαι το μακρινό 1975 μετά την προβολή της ταινίας «Ο θίασος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου σε μια κατάμεστη αίθουσα στην Πατησίων με όρθιους επί τετράωρο(!), χειροκροτήματα και ενθουσιασμό απερίγραπτο, ανέβηκα με την παρέα μου πεζή ώς την Πλάκα. Εξω από την μπουάτ «Λήδρα» ουρές από νέους ανθρώπους κυρίως σε αναμονή. Ηταν η πρώτη παράσταση από τις δύο εκείνη την εποχή στο «αντάρτικο λημέρι» του Πάνου Τζαβέλλα. Του ασυμβίβαστου αγωνιστή των βουνών και της μουσικής. Βιβλική μορφή, χαιρετούσε τον κόσμο από το πάλκο με υψωμένη γροθιά το ένα χέρι και το άλλο να βαστά την πατερίτσα. Είχε δεχτεί σφαίρα στο πόδι στον Εμφύλιο και αντί να του τη βγάλουν, του ακρωτηρίασαν το πόδι! «Βούλγαρος, σιγά μην ασχοληθούμε με λεπτές επεμβάσεις» για τους θεράποντες γιατρούς(;). Ποιος; Αυτός ο μοναδικός Ελληνας! Αγέρωχος, παλικάρι. Κυνηγημένος. Φυλακές, εξορίες, εύθραυστη υγεία. Με εκλεκτούς μουσικούς όπως ο Λώλης στην κιθάρα και ο Αβαράκης στη φυσαρμόνικα. Πλάι του η σύντροφος της ζωής του, εκλεκτή τραγουδίστρια, Ν. Παπαδοπούλου. Ο ενθουσιασμός και οι ζητωκραυγές του ακροατηρίου, αυθόρμητα ξεσπάσματα έπειτα από 7 χρόνια «γύψου». Εκείνα τα τραγούδια σ’ έκαναν να νιώθεις αυτό που ο ίδιος υπήρξε μια ζωή. Αντάρτης των ορέων και όχι σκλάβος του κάμπου.
Ως γενιά, γαλουχηθήκαμε κι εμείς με ιδανικά γνωρίζοντας τέτοιους ανθρώπους. Σήμερα, αντίθετα, κυριαρχούν τα χαζοσίριαλ της τηλεόρασης και τα ανούσια πρωινάδικα με τις απίστευτες κατινιές. Ευτυχώς, προσωπικά τουλάχιστον, είχα την τύχη να βιώσω μοναδικές στιγμές, όπως εκείνες της «Λήδρας», αποφεύγοντας συστηματικά την κυρίαρχη βλακεία των ημερών μας. Εξάλλου μετά τον θάνατο του Μίκη, τι;