Κύριε διευθυντά
Ανάμεσα στα πολλά άρθρα της εφημερίδας σας σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και θλίψη, διάβασα το άρθρο του κ. Γιάννη Σπιλάνη, καθηγητή του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο οποίο επισήμαινε ότι, ενώ το περιβαλλοντικό θέμα είναι ψηλά στην παγκόσμια ατζέντα, στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για ανάλογες σπουδές είναι πολύ μικρό.
Επειδή η Ελλάδα φαίνεται πως είναι ουραγός σε σχέση με άλλες χώρες σε αυτόν τον τομέα, θα ήθελα να πω ότι πριν από 46(!) χρόνια, σ’ ένα σχολείο στην Αθήνα, το Κολλέγιο Αθηνών, εγώ, μια Ελληνίδα, προσπάθησα σεμνά και χωρίς φανφάρες να σπείρω τους σπόρους του ενδιαφέροντος για την προστασία του περιβάλλοντος.
Ημουν στην πρώτη μου δουλειά, σε ένα τεράστιο σχολείο με πολλά τμήματα σε κάθε τάξη, βοηθός του διευθυντή του Δημοτικού (τρίτη και τετάρτη). Εχοντας εμπνευστεί από ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στην Καλιφόρνια, δημιούργησα τον Ομιλο Προστασίας Περιβάλλοντος, όπου, με απλό τρόπο, μάθαινα στα παιδιά για την ενέργεια, για τη ρύπανση του περιβάλλοντος, για την ανακύκλωση. Για παράδειγμα καθαρής (αιολικής) ενέργειας τους έφερνα τους μύλους της Μυκόνου. Το πρακτικό μέρος περιελάμβανε ταμπελίτσες στις τάξεις: «Θυμήθηκες να σβήσεις το φως;» και στις τουαλέτες: «Θυμήθηκες να κλείσεις τη βρύση;» και τη μεγάλη μας εξόρμηση με σακούλες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, όπου μαζεύαμε τα σκουπίδια που οι Αθηναίοι είχαν πετάξει κάτω σνομπάροντας τα καλάθια. Μας έβαλαν και στην εφημερίδα, στα «Αθηναϊκά και άλλα». Ακόμη έχω το απόκομμα με τη φωτογραφία μας.
Εγώ δεν έμεινα πολύ σ’ εκείνο το σχολείο, και έτσι δεν ξέρω τι απέγινε ο όμιλος ή αν κάποια από αυτά τα παιδιά ακολούθησαν καριέρα σχετική με το περιβάλλον. Ομως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν τότε μαθητής της Τρίτης Δημοτικού σ’ εκείνο το σχολείο και ίσως το ενδιαφέρον που δείχνει για την προστασία του περιβάλλοντος να έχει κάποια σχέση με εκείνον τον όμιλο.