Κύριε διευθυντά
Το υψηλότατο ποσοστό που παρουσιάζεται στους ανεμβολίαστους μοναχούς αναδεικνύει τα μοναστήρια ως ένα από τα ισχυρά προπύργια του αντιεμβολιαστικού κινήματος στη χώρα μας.
Με βάση το γενικότερο διχαστικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα γύρω από το θέμα του εμβολιασμού, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια άτυπη, mutatis mutandis, αναβίωση της περιόδου της Εικονομαχίας σε πολύ περιορισμένη, βέβαια, κλίμακα και σε εντελώς διαφορετικά ιστορικά συμφραζόμενα.
Οι μοναχοί σήμερα, σύγχρονοι «εικονολάτρες», αρνούνται τα πορίσματα της επιστήμης και απορρίπτουν τη δύναμη του ορθού λόγου, που επιβεβαιώθηκε από την εποχή του Διαφωτισμού έως τις μέρες μας. Σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη Εκκλησία, εμμένουν και προπαγανδίζουν απόψεις που διχάζουν την ελληνική κοινωνία και κυρίως συνιστούν απειλή για τη δημόσια υγεία.
Τη στιγμή που σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει επικρατήσει σχεδόν πλήρως το μοντέλο του εκκοσμικευμένου κράτους, στην Ελλάδα διατηρούνται ακόμη μερικά ψήγματα βυζαντινής θεοκρατίας, όπως έχει αποδειχθεί από τη στάση που υιοθέτησαν μέχρι τώρα πολλά μοναστήρια στο ζήτημα του εμβολιασμού του γενικού πληθυσμού.
Το γεγονός αυτό πάντως σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον σημαίνοντα ρόλο της Ορθοδοξίας για την ιστορική συνέχεια και τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας.
Από την άλλη πλευρά, οι επικεφαλής της Ελλαδικής Εκκλησίας από την αρχή σχεδόν της πανδημίας ακολούθησαν συνετή στάση, συμπορεύτηκαν με τις αποφάσεις της Πολιτείας και προστάτευσαν στο μέτρο του δυνατού το ποίμνιό τους.
Η σύμπλευση με τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης ασφαλώς κρίνεται επιβεβλημένη σε περιστάσεις όπως η συγκαιρινή, καθώς η πανδημία συνεχίζει να επιμένει και δοκιμάζει τις αντοχές του πληθυσμού. Δυστυχώς, στους κόλπους των κοινωνιών μας έχουν εμφιλοχωρήσει αρκετά στοιχεία οπισθοδρόμησης, που στήνουν αναχώματα στην πρόοδο και μερικές φορές και στη λογική.
Η εκκλησία, ως δυναμικός και ισχυρός συνεκτικός θεσμός της κοινωνίας, οφείλει να εκσυγχρονίζεται και να καθιστά το κήρυγμά της επίκαιρο ώστε να βρίσκει ανταπόκριση στις νέες γενιές. Επίσης, όταν κρίνεται η υγεία και η ασφάλεια των πολιτών, είναι σκόπιμο να νουθετεί και να παραδειγματίζει από το πλήρωμά της όσους με θέσεις και συμπεριφορές βάλλουν εναντίον του γενικού συνόλου και του κοινού καλού.
Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι αρκετές φορές, ακόμη κι αν αποδεδειγμένα υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις από την πλευρά της ηγεσιών, αυτές σκοντάφτουν στο θυμόσοφο ρηθέν «στου κουφού την πόρτα…». Ο φανατισμός οποιασδήποτε μορφής, και κυρίως ο θρησκευτικός, αποτελεί κακό σύμβουλο και απροσπέλαστο ανάχωμα στην πρόοδο και στη λογική.
Ας ελπίσουμε, τελικά, ότι οι δυστροπούντες και σκληροπυρηνικοί, ακόμη και τώρα, πριν να είναι αργά, θα δουν το φως το αληθινό (της επιστήμης…) και θα οδηγήσουν γρηγορότερα την κοινωνία μας μακριά από τα σκοτάδια της πανδημίας.