Κύριε διευθυντά
Πού θα πάει και τούτη τη φορά, θα το πετύχουμε. Τέρμα οι προχειρότητες. Δυο χρόνια προσπαθούμε, ο φίλος μου ο Κώστας και εγώ και το αποτέλεσμα είναι να τρέχουμε από δω κι από κει για λίγο καλό αλλά αγορασμένο κρασί. Τι έφταιγε, δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε. Ισως η ποικιλία του σταφυλιού, ίσως το βράσιμο του μούστου, ίσως ο άτσαλος καιρός, ίσως η κατάσταση του βαρελιού, ίσως η απειρία μας, ίσως το κακό το ριζικό μας, ίσως και όλα αυτά μαζί. Τη μια φορά βγήκε ξίδι, ομολογουμένως εξαιρετικό, και την άλλη έμοιαζε με λάσπη ακαθόριστου χρώματος.
Φέτος όμως, αν και δεν βοήθησε ούτε ο κορωνοϊός ούτε οι καύσωνες, είπαμε να προσέξουμε περισσότερο. Ψάξαμε για μια άριστη ποικιλία, βρήκαμε και ένα καλό δρύινο βαρέλι, εκατόλιτρο παρακαλώ, και το καθαρίσαμε σχολαστικά. Στην αρχή του Σεπτεμβρίου επισκεφθήκαμε και την περιοχή, in situ που λένε, και επιλέξαμε καλά και καθαρά σταφύλια, αγιωργίτικα για την ακρίβεια, αγοράσαμε μια ικανή ποσότητα, τα βάλαμε σε ξεχωριστό πατητήρι και τα πατήσαμε κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο να βγει ο μούστος. Τον αφήσαμε σε μια καθαρή μικρή στέρνα ακριβώς τέσσερις ώρες για να «λακιάσει» και μετά τον μεταγγίσαμε με θρησκευτική ευλάβεια στο καθαρό μας βαρέλι, το φορτώσαμε σε ένα φορτηγάκι και το πήγαμε εν πομπή και… γλεύκους μεστωμένοι να το εναποθέσουμε σε μια ήσυχη γωνιά σε ένα σκοτεινό και δροσερό υπόγειο, μακριά και από κακό μάτι, κάναμε και μερικά… μαγικά, αλλά αυτά είναι τα μυστικά μας…
Τώρα έχει αρχίσει το βράσιμο χωρίς χρονοτριβή. Αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν ζύμωση. Θα το παρακολουθούμε κάθε μέρα πολύ προσεκτικά, θα πηγαίνουμε και δείγμα στον «γιατρό», για να ελέγχει τα γράδα. Ετσι, ύστερα από δυο – τρεις μήνες, μακάρι και τα Χριστούγεννα αν θέλει ο μεγαλοδύναμος, θα είναι έτοιμο το κοκκινέλι μας, ρουμπινάτο, ευωδιαστό, αφριστό γιοματάρι, γερή μπρουσκάδα ανεπανάληπτη! Ευχόμαστε και ελπίζουμε τουλάχιστον. Για να το απολαμβάνουμε τα βράδια του χειμώνα, δίπλα στο τζάκι, ψήνοντας και κανένα κάστανο στη θράκα, κουτσοπίνοντας και αμπελοφιλοσοφώντας, γιατί όσοι δεν πίνουν, όχι βέβαια νερό, έχουν κάποιο μυστικό να κρύψουν, λέει ο σοφός λαός μας… Από την πλευρά του και ο απόστολος Παύλος στην Α΄ επιστολή του προς τον Τιμόθεο προτρέπει: «Μηκέτι υδροπότει, αλλ’ οίνω ολίγω χρω δια τον στόμαχόν σου και τας πυκνάς σου ασθενείας», ενώ ο Κρατίνος υποστήριζε ότι «υδροπότας ουδέν έργον βιώσιμον»!
Εις υγείαν όλων μας…
(Διευκρίνιση: Ποτέ και πουθενά δεν έχω, εγώ τουλάχιστον… «καταμαρτυρήσει» οτιδήποτε κατά του καθηγητή κ. Θανάση Ι. Παπαδόπουλου, όπως μου καταλογίζει στην επιστολή του, ΚΑΘ. 30/9/21. Προφανώς θα πρόκειται μάλλον περί αβλεψίας ή συν(επ)ωνυμίας.)