«Σύμπραξη» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα 

Κύριε διευθυντά
Αφορμή για το παρόν κείμενο πήρα από τη δημοσίευση στην «Καθημερινή» της 19-10-21 του κ. Παναγή Βουρλούμη με θέμα «Με μεγάλη φειδώ και προσοχή», που αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Είναι γεγονός ότι ο δημόσιος τομέας γενικά πήρε μικρό βαθμό στις εξετάσεις και σε κάποιες περιπτώσεις απέτυχε. Η κύρια αιτία, κατά την άποψή μου πάντα, είναι τα κυβερνώντα κόμματα διαχρονικά αγκαλιά βέβαια και με τις αντιπολιτεύσεις διαχρονικά. Αδίστακτες οι κυβερνήσεις με όραμα και στόχο τη μεγιστοποίηση του κομματικού οφέλους παρενέβαιναν διαρκώς με προσλήψεις μη απαραίτητου προσωπικού και εν πολλοίς αμφιβόλων προσόντων, με πιέσεις στην εφαρμογή της νομοθεσίας μετατρέποντας τις εξαιρέσεις των νόμων σε κανόνες (π.χ. αναθέσεις έργων κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση), μετακυλίοντας την όποια ευθύνη στην επόμενη κυβέρνηση κ.λπ. Στον χορό των προσλήψεων άξιοι χορευτές ήταν και οι δήμαρχοι. Ολες οι κυβερνήσεις δεν έβλεπαν τις προβληματικές και προκλητικές ΔΕΚΟ; Τα κόκκινα δάνεια και γενικότερα τη λειτουργία των τραπεζών; Tην ανωτέρω νεφελώδη κατάσταση ήταν επόμενο να την εκμεταλλευτούν και ιδιώτες και δημόσιοι υπάλληλοι με αποτέλεσμα ατασθαλίες και γενικά τη μη πρόοδο. Βέβαια είναι επίσης γεγονός ότι από το «αντιστασιακό» υγιές τμήμα  του Δημοσίου έγινε σπουδαίο έργο σε πολλές περιπτώσεις (θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν και είναι υγιές), που βοήθησε σημαντικά την ανάπτυξη του κράτους. Κάποιοι τομείς, όπως π.χ. της υγείας, θα πρέπει να έχουν δημόσια μορφή (δεν νοείται εμπορεύσιμη μορφή υγείας με στόχο το κέρδος), με αναδιαρθρώσεις (όπως πρόσφατα είπε ο πρωθυπουργός), λαμβάνοντας υπ’ όψιν την τεχνολογική πρόοδο (με προσλήψεις νέων ειδικοτήτων χειριστών των ιατρικών μηχανημάτων) και το βελτιωμένο πλέον σε μεγάλο βαθμό οδικό δίκτυο με χρονική συντόμευση των αποστάσεων (π.χ. Γρεβενά – Καστοριά 35 λεπτά, Γρεβενά – Ιωάννινα μία ώρα κ.λπ.). Θεωρείται και από μέρους μου ότι ίσως αρκετοί τομείς θα πρέπει να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα. Οχι όμως θεοποίησή του. Στόχος του ιδιωτικού τομέα είναι εξ ορισμού η μεγιστοποίηση του κέρδους, που στην πατρίδα μας ελλείψει πλήρων δημοσίων ελέγχων, θεσμικών δομών κ.ά. υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθεί σε ανεπίτρεπτα ύψη (π.χ. αύξηση τιμών, φοροδιαφυγή – αφού μέχρι τώρα αδυνατεί το κράτος να επιβάλλει στον μέγιστο βαθμό, ει δυνατόν και 100/100, το πλαστικό χρήμα– ποιότητα υλικών και υπηρεσιών ελέγχονται; κ.λπ.). Συμπερασματικά, απαραίτητος ο ιδιωτικός τομέας εν πολλοίς, όμως το κράτος πρέπει χωρίς φόβο (γιατί γενικά φοβάται) να τον ελέγχει διαρκώς. Aλλως, ιδιωτικός τομέας χωρίς πλήρη δημόσιο έλεγχο είναι επικίνδυνος.