Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο στις 10.10.21 ο κ. Αρίστος Δοξιάδης φαίνεται να προκρίνει τη «βιομηχανική καινοτομία» αντί της «πολιτικής οικολογίας» ως λύση της κλιματικής κρίσης.
Για να υποστηρίξει τη θέση του, βασίζεται σε εκτιμήσεις και ανακρίβειες [«καθαρή» ενέργεια δεν υπάρχει, η παραγωγή ενέργειας από ήλιο/αέρα σε μεγάλη κλίμακα έχει νόημα μόνο σε συνδυασμό με (μη καθαρές) μπαταρίες]. Θα ήταν προτιμότερο να μελετήσει τα δεδομένα. Αυτά λένε ότι οικονομική/τεχνολογική ανάπτυξη και ρύπανση πάνε μαζί. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, ρυπαίνουν 4-5 φορές περισσότερο σε σχέση με τη Βενεζουέλα «των Μαδούρων» – η Εσθονία το διπλάσιο σε σχέση με τη γειτονική Λετονία. Η ιδέα ότι η «καινοτομία/τεχνολογία» (γενικά και αόριστα) θα αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση είναι μαγική σκέψη (και ιδιαίτερα βολική για τους υποστηρικτές του υφιστάμενου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης). Δεν υπάρχει κανένας επιστήμονας και καμία τεχνολογία που, σαν άλλος Τσίπρας, θα εξαφανίσει το CO2 «με ένα άρθρο και ένα νόμο». Ενα παράδειγμα είναι η αυτοκινητοβιομηχανία. Η τεχνολογία των μηχανών εσωτερικής καύσης έχει κάνει άλματα τα τελευταία 40 χρόνια: με την ίδια ποσότητα καυσίμου, ένας σημερινός κινητήρας αποδίδει πολλαπλάσια ιπποδύναμη και λιγότερους ρύπους σε σχέση με έναν της δεκαετίας του ’70. Αυτό, ωστόσο, δεν οδήγησε στην κατασκευή 2CV με κινητήρες σημερινής τεχνολογίας, αλλά στην κατασκευή SUV βάρους 2 τόνων. Η καλύτερη τεχνολογία, δηλαδή, οδήγησε σε χειρότερο, συνολικά, αποτέλεσμα για το περιβάλλον. Δυστυχώς για τον κ. Δοξιάδη ο «ιδεολογικός» του αντίπαλος δεν είναι ο κ. Μαδούρο, αλλά η πραγματικότητα.