Κύριε διευθυντά
Στην πορεία ζωής του ο φιλόλογος, σύμβουλος Παιδαγ. Ινστιτούτου (Π.Ι.), Γιάννης Αρβανίτης (1921-2021) αφήνει αξιοπρόσεκτα αποτυπώματα. Μοναχοπαίδι, τριών χρόνων έχασε τον πατέρα του. Μεγάλωσε μέσα σε πλήρη φτώχεια, όμως, άριστος μαθητής, σπούδασε φιλολογία και διορίστηκε στην εκπαίδευση. Υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, συνέχισε σπουδές στη Σορβόννη όπου ανακηρύχτηκε διδάκτωρ. Λυκειάρχης ήδη, εκλέχτηκε σύμβουλος στο Π.Ι.
Ογκώδες το έργο του «Ο Σοφοκλής ως παιδαγωγός», πολύπλευρα αξιόλογη επιστημονική μελέτη. Εισηγητής διαφόρων θεμάτων, συνδύαζε εύστοχα την κλασική παιδεία με σύγχρονα προβλήματα. Βαθύς γνώστης και ζηλωτής της μοναδικότητας της αρχαίας ελληνικής σοφίας. Συνεπαρμένος από τον Σοφοκλή, θαύμαζε τη Ρομιγύ. Ανοιχτόμυαλος, επέμενε στην ανάγκη εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης με νέα μαθήματα και ειδικότητες.
Στη ζωή του σταθερά λιτοδίαιτος. Δεν ένιωθε άσχημα αρκούμενος σε «ένα κομμάτι ψωμί και νεράκι». «Για να θυμηθώ τα παλιά» έλεγε, χαμογελώντας. Ανυποχώρητος σε θέματα αρχών, προχωρούσε σε κριτική των σύγχρονων πολιτικών. Επικαλούμενος τον «υπερσύγχρονο και πανοικουμενικό δάσκαλο Σοφοκλή», τους θεωρούσε κύριους δασκάλους της κοινωνίας. Συχνά όμως και κύριους υπεύθυνους για τα δεινά της χώρας.
Νέος, αγέραστος στην ψυχή έως τα βαθιά γεράματα, χαιρόταν τους σύγχρονους νέους, εισημαίνοντας: «Αποκάμνουν, βιάζονται να απολαύσουν τη ζωή, γεράζοντας στα νιάτα τους… Η ξεχνοιασιά τους υπερβαίνει, συχνά, το μέτρο. Τα έχουν όλα! Διερωτώμαι αν είναι, έτσι, ευτυχείς. Τους λείπει, βέβαια, λίγη φρόνηση». Και τόνιζε: «Ο Σοφοκλής θα διαφωνούσε, ζητώντας… περισσότερη φρόνηση!».
Ο Αρβανίτης ακολουθούσε το ρεύμα, αλλά δεν παρασυρόταν από αυτό. Ατόφιος και σύγχρονος! Μακρά ζωή αγώνων, υπερηφάνειας. Σεβαστός φίλος των μαθητών, αγαπητός συνάδελφος, απλός, εύθυμος, πρόθυμος, προσηνής. Ακολουθήθηκε στην επιστήμη από την κόρη του και σειρά μαθητών του.
Σε όλους μας έντονη η μνήμη του.