Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος έγινε για την εξαίρεση των εισερχομένων στους ναούς να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού/νόσησης ή αποτέλεσμα αρνητικής διαγνωστικής εξέτασης (rapid test ή PCR). Η Εκκλησία οφείλει, όμως, να αγκαλιάζει τους πάντες: ορθόδοξους και μη, χριστιανούς και αλλόθρησκους, αμαρτωλούς και αγίους, «κανονικούς» και μη «κανονικούς» πάσης φύσεως, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους.
Μακρύς ο κατάλογος… Η δε κυβέρνηση αξίζει συγχαρητηρίων ως όντως ορθόδοξη και «ορθοτομούσα τον λόγον της αληθείας»! Ειλικρινή συγχαρητήρια πρέπουν και στη ΔΙΣ και στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο προσωπικά για την πυγμή που επιδεικνύει, συστήνοντας τον εμβολιασμό και προσπαθώντας να επιβάλει τα μέτρα προφύλαξης στους ναούς. Δεν περιμέναμε, ωστόσο, τίποτα περισσότερο από την παρούσα κυβέρνηση –ούτε από καμιά άλλη ασφαλώς περιμένουν κάτι– ως προς τον αδήριτο πλέον εξορθολογισμό των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, τον οποίο η πανδημία κατέστησε πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν παν να λεν καθηγητές του βεληνεκούς των κ. Βενιζέλου, Σταθόπουλου, Κονιδάρη κ.ά.
Δεν παν να λεν όσοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών; Οι συνθήκες, φαίνεται, δεν ωριμάζουν υπό την πίεση, ούτε του λόγου ούτε των εξωγενών απροόπτων. Το εκλογικό σώμα παραμένει ανώριμο, ανεπίδεκτο αλλαγών, προσκολλημένο σε φαιδρές και ανιστόρητες απόψεις, πιστό σε μια πίστη που δεν τη γνωρίζει παρά μόνον επιδερμικά. Ελληνας πανεπιστημιακός λίγες μέρες πριν εύστοχα μού έγραψε για όσα βιώνουμε: «Η κατάσταση φώτισε την πνευματική γύμνια μας σε όλη την απωθητική ασχήμια της, τον ανορθολογισμό μας και τον πρωτογονισμό μας, την πραγματική φύση του ανθρώπου που αναδύεται σε τέτοιες καταστάσεις σαν αυτή που βιώνουμε. Ντρέπεσαι που ανήκεις στο είδος μας, γιατί κανένα άλλο είδος ζωής στον πλανήτη μας δεν έχει κάτι για το οποίο μπορεί να ντραπεί – το λεγόμενο πνεύμα, του οποίου τα προϊόντα που δικαιολογούν το σεπτό όνομά του στην ελληνική είναι τόσο λίγα, οφείλονται σε τόσο λίγους και λίγες, ώστε σωστά να φαίνονται εντελώς τυχαία· όχι η ουσία του, αλλά απλά συμβεβηκότα».
Αναπόφευκτα ούτε από την ελλαδική εκκλησία προσμέναμε κάτι παραπάνω – το Φανάρι πάντα φρυκτωρεί, αλλά στην Ελλάδα η ομίχλη δεν αφήνει το φως να ιδωθεί. Οσα ελπιδοφόρα ανακοινώνει η ΔΙΣ δεν είναι παρά κούφιες εξαγγελίες, αφού δυστυχώς ο εφημεριακός κλήρος κωφεύει ενώ ελάχιστοι μητροπολίτες υπακούν. Κι αυτό διότι οι τελευταίοι χαίρουν κυριαρχίας απόλυτης στις επαρχίες τους: άλλος κατεβάζει ετσιθελικά τη μάσκα όσων προσέρχονται για ευλογία και επισείει (αδιάφοροι οι λόγοι κι ασχέτως αν σοβαρολογεί) το «μπαστούνιον»· άλλος δεν νοιάζεται αν φορούν μάσκες οι συμμετέχοντες κληρικοί σε πανηγυρικό εσπερινό, καίτοι γνωρίζει καλά ότι λόγω της πληθώρας τους ελάχιστοι μόνον απ’ αυτούς θα εκφωνήσουν οτιδήποτε κατά τη διάρκεια της ακολουθίας· άλλοι δύο, έμπλεοι ζηλωτικών και σκοταδιστικών απόψεων, τη «γλιτώνουν» από τον πειθαρχικό έλεγχο που άνοιξε μεν, αλλά έκλεισε άδοξα χάριν της αδελφικής καταλλαγής και αγάπης.
Οσο εξορθολογισμός των σχέσεων δεν επέρχεται, η πολιτεία διαθέτει μέτρα εξαναγκασμού όσων μισθοδοτούνται από τον δημόσιο κορβανά, μέτρα που μέχρι τώρα μόνο στους υγειονομικούς εξάντλησε. Πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται για κάθε βαθμού κληρικούς, όπως και για στρατιωτικούς, αστυνομικούς, πυροσβέστες, εκπαιδευτικούς κ.ά. Θα ρισκάρει η κυβέρνηση να αναλάβει τώρα το πολιτικό κόστος, για να απολαύσει δάφνες συν τω χρόνω;