Οικογενειοκρατία στην πολιτική

Κύριε διευθυντά
Στη γλαφυρή τοποθέτηση του κ. Κωνσταντίνου Λύκα (4.11.2021) περί «οικογενειοκρατίας» έχω ορισμένες ενστάσεις. Φυσικά θυμούμαι τη γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη με τον κ. Σόι-μπλε να δέχεται την επίσκεψη Ελλήνων πολιτικών που παρουσιάζονταν ως Σόι-Καραμανλής, Σόι-Παπανδρέου, κ.λπ. κ.λπ. Νομίζω όμως ότι όσο και να βοηθάει στο ξεκίνημά του έναν νέο πολιτικό το οικογενειακό του παρελθόν, στη Δημοκρατία εάν αυτός δεν αξίζει θα καταποντιστεί. Στη Δημοκρατία, πάλι, δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στους γόνους των πολιτικών να κατεβαίνουν στην πολιτική. Αυτά γίνονταν στα κομμουνιστικά καθεστώτα που απαγόρευαν στους γόνους εμπόρων και γαιοκτημόνων να σπουδάσουν. Από την άλλη πλευρά γιατί να μην αξιοποιείται ένα συσσωρευμένο DNA πολιτικής τέχνης; Ας πάρουμε π.χ. τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με τον Μεγάλο Περίπατο. Προσωπικά δεν γνωρίζω άλλον πολιτικό που να είναι 5ης (πέμπτης) γενιάς πολιτικός. Ο άνθρωπος αυτός δεν κληρονόμησε τη δημαρχία. Υπήρξε κατ’ αρχήν πρώτος εις κώμην (την 2η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Καρπενήσι) πριν γίνει πρώτος εις την μητέρα της Ρώμης, την Αθήνα. Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλα πρόσωπα που επέτυχαν στην πολιτική και φυσικά σε πρόσωπα που απέτυχαν, αλλά δεν είναι ανάγκη. Πολύ χειρότερο νομίζω είναι να εισβάλουν στην πολιτική πρόσωπα με τα λεφτά τους (Τραμπ, Μπερλουσκόνι, Ορμπαν, και πολλοί άλλοι). Εδώ είναι που χρειάζεται η παιδεία των λαών για να τους κλείσει την πόρτα.