Κύριε διευθυντά
Σε μία γελοιογραφία του Στάθη, του 2011, που έχει αντέξει στον χρόνο, ο ηγεμόνας Γιώργος Α. Παπανδρέου, με κορώνα στο κεφάλι, κρατώντας το σκήπτρο και τη σφαίρα, παρελαύνει περήφανα και θεόγυμνος πάνω στο κόκκινο χαλί. Οπως στο παραμύθι του Αντερσεν. Ενας πιτσιρίκος που τον παρακολουθεί, φωνάζει: «Ο βασιλιάς είναι κουτός…». «Γυμνός, παιδάκι μου, γυμνός…», τον διορθώνει αιδημόνως ένας παρακείμενος αυλικός. Αντί σκίτσου, το ίδιο μας ζωγραφίζει με λέξεις ο έγκριτος αρθρογράφος σας Νίκος Αλιβιζάτος, στην «Κ» της Κυριακής 14/11. Με έκδηλο θυμό επειδή ο τότε πρωθυπουργός δεν προχώρησε το σύμφωνο συμβίωσης, ούτε την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ο κ. Αλιβιζάτος «εργαλειοποιεί» τη συνήθως θαυμαστή λογική του στην υπηρεσία του συναισθήματος για να μας πει ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι ιδιοτελής. Με άλλα λόγια, μας λέει ότι ο κ. Παπανδρέου είναι ένα «σούργελο». Ετσι όμως μπερδεύει την πολιτική με την ψυχολογία, και –αυτή τη φορά τουλάχιστον– δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες. Προς επίρρωση δε του επιχειρήματός του αναφέρει τη μεγάλη ηλικία του υποψηφίου. Μα και άλλοι δύο υποψήφιοι δεν είναι, ομότιμα, στην ίδια ηλικιακή ομάδα με τον κ. Παπανδρέου; Είναι η ηλικία τόσο ισχυρό κριτήριο; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν 67 ετών όταν ανάλαβε το 1974 την παλινόρθωση της δημοκρατίας;
Μπορεί ο κ. Παπανδρέου να είναι ακατάλληλος για αρχηγός οποιουδήποτε σχηματισμού για αυτούς και πολλούς ακόμη λόγους, αλλά τι είδους παρέμβαση είναι αυτή στα εσωτερικά ενός κόμματος, στα νερά του οποίου τσαλαβούτησε, αλλά ποτέ δεν κολύμπησε ο κ. Αλιβιζάτος; Τα όργανα του κόμματος δεν μπορούν να κρίνουν δημοκρατικά, «πάνω και πέρα» από κληρονομικούς μηχανισμούς εξουσίας; Αν αυτό είναι που φοβάται θα έπρεπε να μας το είχε πει ευθέως.
Και όσο, παρενθετικά, για τα όσα γράφει για την επιτυχία και αποδοχή της Νέας Δημοκρατίας, η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως η μέρα με τη νύχτα, αλλά αυτό δεν οφείλεται πάντα στις επιδόσεις της Ν.Δ., αλλά στο ότι η νύχτα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυριολεκτικά κατράμι.
Στην κατακλείδα, ο αρθρογράφος σας αναφέρει πως στις τελευταίες ευρωεκλογές δύο νέα παιδιά νίκησαν κατά κράτος τον πρωθυπουργικό αδελφό Νίκο Παπανδρέου, και έτσι το Κίνημα γύρισε σελίδα. Πόσο όμως σίγουρος είναι ότι αυτή η νίκη δεν οφείλεται στους υπέρτερους κομματικούς μηχανισμούς των (ήδη ευρωβουλευτών) νικητών και –κυρίως– στους πολύ μεγαλύτερους εκλογικούς τους προϋπολογισμούς; Εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Γιατί τα πράγματα στην πολιτική συνήθως δεν έχουν την prima facie όψη τους. Ενας διαπρεπής ερμηνευτής του Συντάγματος θα όφειλε να τα γνωρίζει αυτά τα πράγματα.