Κύριε διευθυντά
Ο πρωθυπουργός μίλησε γι’ αυτά τα 100 ευρώ που σέρβιραν στο πιάτο την τροφή για διαμαρτυρία κάθε διαμαρτυρόμενου. Ο διαμαρτυρόμενος αυτός διαμαρτύρεται για οτιδήποτε μπορεί να του δώσει τροφή προς διαμαρτυρία. Αν του δώσεις 100 ευρώ, θα αναστατωθεί που τον δωροδοκείς. Αν του ζητήσεις 100 ευρώ, θα αντισταθεί στον οικονομικό σου εκβιασμό, σε μια περίοδο όπου οτιδήποτε έχει ως πρώτο συνθετικό το «οικονομ-» φέρει μαζί του ένα ταμπού, ένα ακλόνητο άλλοθι θυματοποίησης. «Εγώ, ο καημένος ο φτωχός ο Ελληνας», που ωστόσο κρύβει στη φορμόλη ένα μεταλλαγμένο «εγώ φοράω παντελόνια, δεν χρειάζομαι τη βοήθειά σου».
Μια καραμέλα του τελευταίου εννεαμήνου, από τότε που ο εμβολιασμός έγινε προσιτός σε κάθε άνθρωπο του δυτικού [κυρίως (δυστυχώς)] κόσμου, είναι η λέξη «αντισυνταγματικός». Ο μέσος Ελληνας, ο παρ’ Αρείω (με λίγο) Πάγω στον φρέντο του, μελετούσε στις ώρες της καφετέριας τον καταστατικό χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και επιτέλους ήρθε η ώρα να επιδείξει τους καρπούς της μελέτης του: Είναι αντισυνταγματικό να σώζεται η ζωή μας με την επιστήμη! Αλλωστε, όσο και να μην το επιδεικνύει στις πορείες ή στις μονήρεις απεργίες του με live video στα social, θεωρεί μάλλον επίσης αντισυνταγματικό να του απαγορεύουν να τρέχει με 120 km/h σε έναν δρόμο στενό με πεζούς. Ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για να υπολογίσουμε τις πένθιμες πιθανότητες της προθυμίας ενός τέτοιου ανθρώπου να εμβολιαστεί.
«Κάτω η δικτατορία του Μητσοτάκη»; Κάτω το υγειονομικό θράσος των ανεμβολίαστων, θα έλεγα σε ένα άλλο πανό (ή ανακοίνωση από την κερκίδα του Twitter μου) που, με αμερόληπτη και δωρεάν πρόσβαση στα εμβόλια, παρακαλούν για την αφοσίωση όλου του ιατρικού προσωπικού πάνω τους, όσο σε ένα απλό κρεβάτι ένας πρόχειρα διασωληνωμένος εμβολιασμένος προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, πατώντας μάταια εκείνο το κουμπάκι της έκτακτης ανάγκης και κανείς δεν προλαβαίνει να εμφανιστεί, πια.