Κύριε διευθυντά
Το εύστοχο σχόλιό σας (29.9.21) με τίτλο «Και τώρα ηγέτες-μάνατζερ στις Ενοπλες Δυνάμεις» περνάει ένα σαφές μήνυμα προς την εκάστοτε πολιτική ηγεσία για την επιλογή, με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια, των «Στρατιωτικών μάνατζερ», δηλαδή, κατά κύριο λόγο των Αρχηγών ΓΕΕΘΑ – Στρατού – Ναυτικού – Αεροπορίας – Αστυνομίας και Λιμενικού Σώματος.
Σήμερα, ο σχετικός νόμος προβλέπει την παραμονή των αρχηγών στην ηγεσία για δύο χρόνια με δυνατότητα παραμονής ενός ακόμη έτους.
Πριν αναφερθώ στον πολύ μικρό χρόνο παραμονής των ανωτέρω αρχηγών στην ηγεσία, αναφέρω τα εξής:
Τη δεκαετία του 1950, με την παραλαβή από την Πολεμική Αεροπορία των αεριωθουμένων αεροσκαφών, έγινε μια τιτάνια προσπάθεια για τον εκσυγχρονισμό της αεροπορίας, που έπεσε στους ώμους των τότε αρχηγών Εμμανουήλ Κελαϊδή (1950 έως 1955, 5 χρόνια) και Κωνσταντίνου Μαργαρίτη (1955 έως 1962, 7 χρόνια). Από το 1962 μέχρι σήμερα ο μ.ό. παραμονής των 24 αρχηγών της αεροπορίας είναι τα 2,4 χρόνια! Και αυτό, κυρίως, διότι η θητεία του εκάστοτε αρχηγού λήγει με την κομματική αλλαγή στην κυβέρνηση.
Ο αρχηγός μετά την επιλογή του μπαίνει στον πρωτόγνωρο χώρο της οικονομίας, της στρατιωτικής διπλωματίας της πολιτικής. Χρειάζονται μήνες για να εγκλιματιστεί. Επίσης, χρειάζεται χρόνο για να ενημερωθεί σε βάθος για τις δυνατότητες και τα προβλήματα των σχηματισμών που διοικεί.
Τα 2 χρόνια είναι ανεπαρκή. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 4 ή 5 χρόνια είναι ο αποδεκτός χρόνος παραμονής προσώπων της εκτελεστικής εξουσίας στη θέση τους (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργός, βουλευτής, δήμαρχος κ.ά.).
Θα πρέπει ο σχετικός νόμος που καθορίζει τα 2 χρόνια να τροποποιηθεί. Τα 4 χρόνια, τουλάχιστον, θεωρώ ότι είναι ο αποδεκτός χρόνος.
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω ότι η σημερινή αναβάθμιση των Ε.Δ. μας παραπέμπει στην εποχή της δεκαετίας του 1960. Ο πολύ δύσκολος εκσυγχρονισμός της αεροπορίας, κατά κύριο λόγο, οφείλεται στη μακρά παραμονή των τότε 2 αρχηγών στην ηγεσία του όπλου (5 χρόνια και 7 χρόνια) αντίστοιχα.
Τέλος, θα ήθελα να εξομοιώσω τον εκάστοτε αρχηγό με τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας πολύ μεγάλης εθνικής ή πολυεθνικής εταιρείας, ο οποίος μένει στη θέση του για πολλά χρόνια.
Ελπίζω, το εύστοχο σχόλιο του κυρίου Παπαχελά να βρει «ευήκοα πολιτικά ώτα», τόσο για την αξιοκρατική επιλογή των στρατιωτικών μάνατζερ (αρχηγών) όσο και για τα χρόνια παραμονής τους στην αρχηγία.