Κύριε διευθυντά
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου «Κι ύστερα ήρθαν οι Λατίνοι» του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου («Κ», 11 Δεκεμβρίου) μου θύμισε μια «λατινική τάξη» τελειοφοίτων του εξαταξίου Γυμνασίου της ορεινής Σολέας Κύπρου. Εχω αλλού αφηγηθεί τη σχετική ιστορία, αλλά θα την επαναλάβω συνοπτικά διότι πιστεύω πως δίνει κάποιαν απάντηση στο ερώτημα του κ. Τ.Θ.: πώς μπορεί ο έφηβος ν’ ακούει «λατινικά» δίχως να του σηκώνεται η τρίχα;
Υπενθυμίζω ότι ο κύριος Τ.Θ. υπερμαχεί της διδασκαλίας των λατινικών, λοιπόν συμπαρατάσσομαι και εξιστορώ συνοπτικά το χρονικό της «λατινικής τάξης».
Σχολικό έτος 1961-1962. Στο σχολείο καταφθάνει ένας καθηγητής των γεωπονικών, αρκετά μυστηριώδης και καταφερτζής. Κουβαλάει από το Γραφείο Ελληνικής Παιδείας μια διαταγή που ισχύει μόνο για το δικό μας Γυμνάσιο. Ο φετφάς ορίζει ότι οι τελειόφοιτοι μπορούν να επιλέξουν τα γεωπονικά αντί των λατινικών. Ο κομιστής της διαταγής τάζει λαγούς με πετραχήλια στους τελειόφοιτους, θα κάμουν, λέει, σπουδαίες καλλιέργειες και, χάρη στα χρήματα που θα εισπράξουν από τα προϊόντα τους, θα ταξιδέψουν στο Ισραήλ για να δουν τα κιμπούτς.
Οι τελειόφοιτοι ψηφίζουν γεωπονικά. Μόνο πέντε μαθήτριες, του άριστα και του λίαν καλώς, κι ένας ισάξιός τους μαθητής, επιλέγουν τα λατινικά. Καθηγητής τους ελόγου μου – και ευτυχώς τους είχα και στα λατινικά των δύο προηγουμένων τάξεων.
Δεν είδαμε ποτέ τα προϊόντα των μαθητευόμενων γεωπόνων, όπως δεν είδαν κι εκείνοι το Ισραήλ. Εμείς όμως οι επτά το γλεντήσαμε. Ο Βιργίλιος και ο Οράτιος περπάτησαν στην τάξη ανάλαφρα, όπως δα ταιριάζει σε ποιητές. Στην απολυτήρια εξέταση τούς προέτρεψα να μεταφράσουν έμμετρα τα κείμενα.
Πήρα έξι κεφάτα γραφτά. Οι ακροατές μου ήταν 18 χρονώ, εγώ 29 και τα λατινικά μας πανάρχαια αλλά φρέσκα.