Κύριε διευθυντά
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση της Ουκρανίας διασπά την Ευρώπη: τη διασπά από τη μεγάλη Ρωσία, η οποία ανέκαθεν προσέφερε το αναγκαίο lebensraum μεταξύ της επιθετικής Ασίας και της πολιτισμένης Ευρώπης, και μάλιστα καθόσον η Κίνα επεκτείνεται δυναμικά. Τη διασπά επίσης από τον ιστορικό εαυτό της εφόσον πλέον η Ε.Ε. ουσιαστικά εκπροσωπεί όλη την Ευρώπη: είτε χώρες εκτός Ε.Ε. το θέλουν είτε όχι, η Ευρώπη εξουσιάζεται από τις Βρυξέλλες. Τη διασπά τέλος από παραδοσιακούς συμμαχικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, καταδεικνύει την αδυναμία της να προστατεύσει αποτελεσματικά τον γεωπολιτικό χώρο που της ανήκει, διαχωρίζει επώδυνα τα άμεσα εθνικά συμφέροντα των κρατών της από παράταιρες εγγυήσεις κοινοτικής αλληλεγγύης (communautairisme).
H κρίση της Ουκρανίας θα είναι μακροχρόνια και ακολουθεί πρόσφατες κρίσεις στην Κριμαία, στον Εβρο, στην Αρμενία, στη Λευκορωσία. Διαχρονικά, όποτε βρίσκεται αντιμέτωπη με εδραιωμένες γεωπολιτικές αντιπαλότητες, η Ευρώπη αποδεικνύεται μικρή, αναποφάσιστη, έρμαιο άλλων Μεγάλων Δυνάμεων. Η κρίση του Αιγαίου σοβεί.
