Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να επαναλάβω τα λόγια της συνεργάτιδός σας κ. Τασούλας Επτακοίλη («Κ» 6/1/2022): «Οι φτερούγες (του πουλιού μαυροπετρίτης) τσακίστηκαν, δεν θα πετάξει ξανά, δεν θα ξαναδεί τη Μαδαγασκάρη. Ποια χαρά από ένα “χόμπι” μπορεί να δικαιολογήσει τόσο πόνο;». Και σχολιάζω: Καμία χαρά για ανθρώπους του επιπέδου της εριτίμου κυρίας. Για κάποιους όμως, που δεν έχουν ακόμη αποβάλει το πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου-κυνηγού, η χαρά είναι απερίγραπτη. Ή, μήπως, τους συμβαίνει κάτι χειρότερο; Διότι ο άνθρωπος των σπηλαίων σκότωνε για να τραφεί, όχι από χόμπι.
Διάβασα κάπου, αλλά δεν το πιστεύω –είναι απίστευτο– ότι ο σουλτάνος όταν ανέβαινε (τον ανέβαζαν) στον Ολυμπο για να κυνηγήσει και δεν έμενε ικανοποιημένος από το κυνήγι, κατερχόμενος, πυροβολούσε τους ραγιάδες που είχαν παραταχθεί επί τούτου, ένθεν και ένθεν της διαδρομής. Σήμερα, τους ανθρώπους-θηράματα έχουν αντικαταστήσει οι πινακίδες.
Χάσκουν διάτρητες από τα πυρά ανικανοποίητων κυνηγών – από τι είδους ανικανοποίητο πάσχουν ακριβώς είναι θέμα ψυχιάτρου. Πρόκειται, πάντως, για την ικανοποίηση της ίδιας ανάγκης για καταστροφή.
Σκέπτομαι, αν υπάρχει ανώτερο φύλο, αυτό είναι το φύλο της γυναίκας. Ισως, γιατί προορίζεται για ψηλότερα.
Οι άνδρες γεννηθήκαμε για την καταστροφή.
