Κύριε διευθυντά
Ας φανταστούμε για λίγο έναν κόσμο χωρίς συμπόνια, χωρίς ευσπλαχνία, χωρίς λύπηση, χωρίς έλεος. Εναν κόσμο όπου ο δυνατότερος, ο πιο αδίσταχτος, ο –ίσως και μάλλον ναι– διαταραγμένος, θα κρατούσε στα χέρια του την τύχη πολλών ανθρώπων. Με λίγα λόγια αυτό που κάνει τώρα ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Πόσο καιρό θα άντεχε άραγε ο κόσμος μας; Ευτυχώς είμαστε ακόμα μακριά από ένα τέτοιο ενδεχόμενο (αν δεν λάβουμε βέβαια υπόψη μας την ανατριχιαστική απειλή για τα πυρηνικά!). Και υπάρχει ευτυχώς ένας ανεξάντλητος αριθμός από αναλυτές, δημοσιογράφους, ιστορικούς και επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο, που εξηγούν ολόσωστα τι ακριβώς διακυβεύεται σ’ αυτόν τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Εάν εμβαθύναμε όλοι λίγο παραπάνω, διαβάζοντας μια μικρή περίληψη έστω της ιστορίας της Ουκρανίας, θα καταλαβαίναμε πως η δήθεν αποναζιστικοποίησή της είναι μια γελοία δικαιολογία μπροστά στους αγώνες που έχει δώσει αυτή η χώρα για την ανεξαρτησία της και το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση. Ως Ελληνίδα λοιπόν θα ήθελα να εκφράσω την ντροπή που αντικατέστησε την αρχική μου αμηχανία, βλέποντας πόσο λίγο όλα αυτά έχουν μετρήσει σ’ αυτό το ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, που όλο αγανάκτηση κατεβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι στους δρόμους για τα οικονομικά του συμφέροντα, που παραλύει συστηματικά τις πόλεις για τα δικαιώματά του, που αντιδρά στην παραμικρή αλλαγή για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, επειδή θίγει αμετακίνητα και, πολλές φορές, παράλογα κεκτημένα.
Τι είδους εγκεφαλική τρικυμία τυραννάει αυτούς τους ανθρώπους ώστε ξαφνικά η αυθαίρετη, κτηνώδης περιφρόνηση για τη ζωή του άλλου, για το δικαίωμά του να έχει πατρίδα και να αποφασίζει για τη διακυβέρνησή της, να γίνεται αντικείμενο απλής σύγκρισης και μόνο. Τι είδους κωλοτούμπα της διαμαρτυρίας είναι αυτή που υπερασπίζεται με διάφορες δικαιολογίες και εκδηλώσεις την πλευρά του επιτιθέμενου; Ντρέπομαι πολύ όταν βλέπω στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (αυτές που στο κάτω κάτω από την Ελλάδα γνώρισαν το πολίτευμα της Δημοκρατίας) τις μεγαλειώδεις πορείες υπέρ του αγωνιζόμενου λαού της Ουκρανίας. Γι’ αυτό το ποσοστό της χώρας μου, το μόνο που έχω να πω είναι το ομηρικό: Αιδώς Αργείοι!
