Κύριε διευθυντά
Η εικόνα του έξαλλου και εξαγριωμένου πλήθους έξω από το σπίτι της στην Πάτρα, της φερόμενης ως σύγχρονης Μήδειας, την ημέρα της σύλληψής της από την Αστυνομία, μου θύμισε τον Τζον Μέιναρντ Κέινς («Τα νεανικά μου πιστεύω»): «Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ο πολιτισμός είναι μια φτενή και ασταθής κρούστα, που ανεγέρθηκε χάρη στην προσωπικότητα και τη θέληση κάποιων ελάχιστων, και συντηρήθηκε χάρη σε δεξιοτεχνικά στημένους και δολίως διατηρημένους κανόνες και συμβάσεις».
Η «δυναμική» και ο «παλμός» της εικόνας του πλήθους ήταν τέτοια, που κάτι μας λέει, ότι αν μπορούσαν να την πάρουν στα χέρια τους (τη φερόμενη ως «Μήδεια»), δεν θα είχαν κανένα δισταγμό, επιστρέφοντας αυθορμήτως στον… Μεσαίωνα, να ανάψουν επιτόπου μια μεγάλη φωτιά και να την κάψουν ζωντανή, όπως έκαιγαν τότε τις μάγισσες και τους αιρετικούς…
Πόσο μπόρεσε άραγε η ανθρωπότητα να εξημερώσει τα ένστικτά της, και πόσο σταθερή είναι αυτή η εξημέρωση;
Ευτυχώς! Οι «κανόνες» και οι «συμβάσεις» καλά κρατήσανε και σώσανε και την κ. Ρούλα Πισπιρίγκου, αλλά και τη «φτενή κρούστα» του πολιτισμού μας…