Κύριε διευθυντά
Ο θάνατος της εννιάχρονης Τζωρτζίνας, κόρης της Ρούλας Πισπιρίγκου, η οποία κατά τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές δηλητηρίασε το κορίτσι της, αναπόφευκτα θύμισε σε συντάκτες και σκιτσογράφους της «Καθημερινής» την περιλάλητη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Υποθέτω ότι και άλλες εφημερίδες της πρωτεύουσας και των επαρχιών θα μνημόνευσαν το πασίγνωστο, πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο παπαδιαμαντικό μυθιστόρημα.
Είχα γράψει την πρώτη παράγραφο της επιστολής αυτής στις 7 Απριλίου και την συνεχίζω δέκα μέρες αργότερα. Αποφεύγω κάθε λογής κρίση για εκείνην που θα κριθεί από αρμόδιους κριτές και, προπάντων, από Εκείνον που ετάζει καρδίας και νεφρούς. Εντούτοις ως φιλόλογος οφείλω να υπερασπίσω ακόμη μία φορά τον παπαδιαμαντικό τίτλο «Η Φόνισσα». Είναι όντως αποτρόπαιος, αλλά ακριβώς για τούτο, απολύτως εύστοχος.
Ωστόσο, ενώ οι μεταφράσεις του παπαδιαμαντικού μυθιστορήματος στα γαλλικά, τα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες διατηρούν με σεβασμό τον τίτλο, μία γαλλική προτίμησε τον απροσδόκητο «les petites filles et la mort». Δεν είναι απλώς άστοχος, παραπλανητικός και γλυκερός, είναι χλιαρός, με τη σημασία που έχει η λέξη στην Καινή Διαθήκη, ήγουν εμετικός.
Αναρωτιέμαι πώς θα βόλευε ο ίδιος μεταφραστής τους ντοστογιεφσκικούς τίτλους «Οι Δαιμονισμένοι» (κατ’ ακρίβειαν «Οι Δαίμονες»), «Εγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», για να μην ταραχθούν οι λεπτεπίλεπτοι αναγνώστες.
Γκαλενέχτα ή Κιλινίχτισις που έλεγε ο lunaticus της Χαλκίδας.