Κύριε διευθυντά
Με ενδιαφέρον εμελέτησα την επιστολή του κ. Ν. Ματού με τίτλο «Ο Ζελένσκι και η Κύπρος» στο φύλλο της 12ης Μαΐου. Το συγκεκριμένο θέμα, στο οποίο αναφέρεται, αποδεικνύει περίτρανα το μέγεθος της πολιτικής ευθύνης της τότε δικτατορικής κυβερνήσεως των Αθηνών.
Οι συνέπειες του ευρέως απλωμένου λαϊκισμού στον τόπο μας δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν σε μία επιστολή. Καλλιεργείται, πάντως, συστηματικά από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων, υποδαυλίζεται από μεγάλη μερίδα του δημοσιογραφικού χώρου, δεν στιγματίζεται παρά ελάχιστα από τον κόσμο του πνεύματος και ελλοχεύει μόνιμα, δυστυχώς, στην ψυχή του μέσου Ελληνα, ο οποίος εκτονώνεται «λαϊκίζων» από τα καθημερινά του προβλήματα και από την απογοήτευσή του στην πορεία των εθνικών μας θεμάτων.
Ο λαϊκισμός, μεταξύ πολλών άλλων, δεν επέτρεψε την αναγκαία βαθιά τομή του νόμου Γιαννίτση το 2000 στα εργασιακά, ο λαϊκισμός υπαγόρευσε, δυστυχώς, τον τρόπο χειρισμού του Κυπριακού και του Σκοπιανού από τις υπεύθυνες(;) κατά περιόδους κυβερνήσεις.
Και εξακολουθεί να σκιάζει την καθαρότητα στη σκέψη μας.