Οι γαλλόφωνοι και το Hellas

Κύριε διευθυντά
Ο ομογενής εκ Νέας Υόρκης κ. Φώντας Σταυρόπουλος εκφράζει τον «διακαή καημό» του («Κ» 24.5.22), που «είναι η αναγνώριση της χώρας μας ως Hellas και των κατοίκων της ως Hellenes… Δεν τ’ άκουσα ούτε από τη “Speaker of the House” ούτε από τον πρωθυπουργό». Δεν μπορώ να φανταστώ τον πρωθυπουργό να αιτείται από τον Αμερικανό πρόεδρο ή από τη Βουλή των ΗΠΑ να αλλάξουν το όνομα της πατρίδας μας! Το ζήτημα της ονομασίας είχε τεθεί μαζί με το γλωσσικό, την εποχή της παλιγγενεσίας (σχετικά: Φαλμεράιερ «Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου, 1830» και «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων, 1835»). Ομως, πέρα από τα εθνικά θέματα, υπάρχει ακόμη ένα μικρό πρόβλημα με τους «ερωτιδείς». Οι Νεοέλληνες με τα «ντου γιου λάικ δε Γκρικς» «ξεναγούν» τις τουρίστριες. Τι θα γίνει αν αρχίσουν με τα «ντου γιου λάικ Ελλάς», αν μερικές Γαλλίδες το εισπράξουν ως helas (αλίμονο, οϊμέ, αχ βαχ – λεξικό Divry’s). Ή ακόμη, μπορεί να ξεφύγουν σε γαλλόφωνες χώρες γράμματα με διεύθυνση αποστολέα: οδός…, πόλη… και χώρα Helas. Δεν είμαστε δα και όλοι ορθογράφοι γαλλόφωνοι. Εύκολα ξεχνάει κανείς ένα δεύτερο L.