Κύριε διευθυντά
Ο τακτικός επιστολογράφος σας και φίλος μου κ. Ματθαίος Μ. Δημητρίου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α., με την επιστολή του που τιτλοφορήθηκε «Ναυτικό γλωσσάρι ζητεί σωσίβιο» («Κ», 6 Μαΐου), οικτίρει τους Νεοέλληνες για τη θλιβερή, και ενίοτε κωμική, άγνοια της ναυτικής γλώσσας.
Θυμούμαι ευγνωμόνως ότι παλαιότερα μου υπέδειξε πως στο Πολεμικό Ναυτικό δεν υπάρχει παράγγελμα «όπισθεν» αλλά «ανάποδα». Είχε δίκαιο, όπως άλλωστε κι εγώ που, μολονότι έφεδρος εξ επικούρων σημαιοφόρος (Ο), αγνοούσα ότι οι ναυτικοί της Σχολής Δοκίμων λένε «ανάποδα». Πού να μάθαινα τα ναυτικά; Στη Λάρισα, όπου διάνυσα το μεγαλύτερο μέρος της ναυτικής μου θητείας, ή στα δεμένα αρματαγωγά του Στόλου, τα ακίνητα στον Ναύσταθμο της Κούλουρης με την κρίση του Σουέζ;
Παρασύρθηκα όμως. Λοιπόν έχει δίκαιο ο κ. Πλοίαρχος. Είναι αυτόχρημα γελοίο να λες «το πλοίο παρκάρει» και αδόκιμο «το πλοίο αναχωρεί» αντί «αποπλέει». Και ασφαλώς δεν έχει ταχύτητα «χιλιομέτρων» αλλά «κόμβων» ή «ναυτικών μιλίων».
Με γοητεύει η ναυτική γλώσσα, αλλά δεν αποφοίτησαν όλοι από τη Σχολή Ναυτικών ή Λιμενικών Δοκίμων, ούτε ταξίδεψαν στους ωκεανούς με το ιστιοφόρο της ΣΝΔ.
Ως φιλόλογος δεν αδιαφορώ για την ακριβολογία, ωστόσο η Ελλάδα δεν είναι μόνον τα νησιά και οι παραθαλάσσιες πόλεις. Υπάρχουν και ορεινοί και καμπίσιοι. Ο πάλαι ποτέ Αρχηγός του Στόλου και μετέπειτα των Ενόπλων Δυνάμεων Χρήστος Λυμπέρης ως τα δεκαεφτά του δεν είχε δει θάλασσα. Αλλοι, ακόμη και σήμερα, την βλέπουν σπάνια και σπανιότερα ή σπανιότατα την ταξιδεύουν.
Χαίρω όταν ο φίλτατος κύριος πλοίαρχος μας υπενθυμίζει ότι οφείλουμε να ακριβολογούμε, τον παρακαλώ όμως να μην απελπίζεται. Ναι, «Ελληνες αεί ναύται», εν τούτοις δεν πιστεύω ότι ο Μιαούλης και ο Κανάρης απαιτούσαν από τους Σουλιώτες να γνωρίζουν τη γλώσσα των Υδραίων και των Σπετσιωτών. Ο πάσα ένας με τις καταβολές του τόπου του.