Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» της 26-5-2022 η συνεργάτις σας Μαργαρίτα Πουρνάρα έγραψε: «Το ΙΚΥ, το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, είναι ένας κρατικός θεσμός που διαθέτει ένα σπάνιο χαρακτηριστικό: μπορεί να αλλάξει τον ρουν της ζωής ενός νέου ανθρώπου».
Ενας από αυτούς τους νέους που κάποτε (1954) ευεργετήθηκε από το ΙΚΥ είμαι και εγώ. Από την ηλικία των 10 ετών (1945) είχα αποφασίσει να γίνω γιατρός. Θεωρούσα τα επιτεύγματα των ιατρών θαύματα. Ανακοίνωσα στον πατέρα μου την απόφασή μου να σπουδάσω ιατρική το 1953, στην προτελευταία τάξη του Γυμνασίου. Ομως, επειδή γνώριζα ότι ο εστιάτωρ πατέρας μου αδυνατούσε να καλύψει τις οικονομικές δαπάνες των ιατρικών μου σπουδών στην Αθήνα, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (Θεσσαλονίκη) όπου η φοίτηση ήταν δωρεάν. Αλλά, στις αρχές του 1954 ένας αξιωματικός (λοχαγός) που σταματούσε για καφέ στο εστιατόριο του πατέρα στον Κάμπο Δεσπότη και πληροφορήθηκε την απόφασή μου να γίνω στρατιωτικός γιατρός συμβούλεψε τον πατέρα μου να αποφύγω τον στρατό, όπου οι ορίζοντες της ιατρικής ήταν περιορισμένοι.
Στη δήλωση του πατέρα μου ότι αδυνατούσε να καλύψει τα έξοδα των σπουδών μου, ο φίλος του αξιωματικός τού απάντησε: Ας πετύχει ο γιος στις εισαγωγικές εξετάσεις και μετά έχει ο Θεός. Τον Μάιο 1954, ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ, σε μία του επίσκεψη στο Μέτσοβο, σταμάτησε κι αυτός στον Κάμπο Δεσπότη για καφέ και ρώτησε τον πατέρα μου για εμένα. Ο πατέρας μου του απάντησε: «Ετοιμάζεται για εισαγωγικές εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή». Και ο αείμνηστος Αβέρωφ δήλωσε στον πατέρα μου: «Αν πετύχει στις εισαγωγικές του εξετάσεις θα τον δεχθούμε στο Τοσίτσειο Ιδρυμα της Κάτω Κηφισιάς, όπου φιλοξενούμε απόρους Ηπειρώτας φοιτητάς». Ηδη, κάτι ευνοϊκό φαινόταν στον ορίζοντα για εμένα. Ο πατέρας μου μού διηγήθηκε τη συνομιλία του με τον Αβέρωφ και με έπεισε να αλλάξω πορεία και να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στην πολιτική ιατρική σχολή. Τον Σεπτέμβριο 1954 επέτυχα στις εισαγωγικές εξετάσεις της Ιατρικής Σχολής Αθηνών και με τον πατέρα μου πήγαμε στο πολιτικό γραφείο του Αβέρωφ στην Αθήνα για να του αναγγείλουμε την επιτυχία μου, ώστε να γίνω δεκτός στο Τοσίτσειο Ιδρυμα. Ο αείμνηστος Αβέρωφ με συνεχάρη για την επιτυχία μου, αλλά μας δήλωσε ότι δεν μπορούσα να γίνω δεκτός στο Τοσίτσειο επειδή δεν ήμουν Ηπειρώτης!.. Πράγματι, για 5 χιλιόμετρα το χωριό μου, το Μαλακάσι Καλαμπάκας, ανήκει στη Θεσσαλία. Ο πατέρας μου τότε έπεισε ένα φίλο του Μετσοβίτη, τον αείμνηστο Γιάννη Κατσουρίκο, να με υιοθετήσει ώστε να πολιτογραφηθώ Ηπειρώτης!.. Και αυτή η εικονική υιοθεσία απέτυχε γιατί μέλη της οικογένειας Κατσουρίκου φοβήθηκαν μήπως αργότερα διεκδικούσα μέρος της περιουσίας των. Σε αυτή την όντως απελπιστική κατάσταση, τη δική μου αλλά και της οικογενείας μου, εμφανίστηκε ως «σωτήρας άγγελος» το ΙΚΥ. Μου χορήγησε υποτροφία γιατί στις εισαγωγικές εξετάσεις της Ιατρικής Σχολής ήμουν στη σειρά του τρίτου. Διατήρησα την υποτροφία και στα 6 χρόνια των ιατρικών σπουδών.
Η κ. Πουρνάρα μου έδωσε την ευκαιρία, 68 χρόνια μετά το 1954, να εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου προς το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών.
Την ευχαριστώ!