Κύριε διευθυντά
Απαντώ στον αγαπητό μου και σεβαστό κ. Νίκο Γριπονησιώτη και στην επιστολή του στην «Κ» του Σαββάτου 28-5-22.
Προς Θεού δεν απαιτώ από τον Σουλιώτη να γνωρίζει ναυτική ορολογία ή το ανεμολόγιο ή ναυτικούς κόμπους, αν και πολλούς από αυτούς τους χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του, χωρίς πιθανώς να γνωρίζει την ονομασία τους.
Απαιτώ όμως από κάποιον που έχει δημόσιο λόγο και αναφέρεται σε πλοία, ναυτικούς και γενικά σε ναυτικά θέματα να χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις και ορολογία. Το ίδιο απαιτώ και αν ασχολείται με οποιοδήποτε άλλο εξειδικευμένο θέμα.
Δεν απελπίζομαι, και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία θέλω να ελπίζω ότι οι πλοιοκτήτες και οι πλοίαρχοι των ακτοπλοϊκών μας θα αποφασίσουν κάποτε να γράφουν στην πρύμνη των πλοίων, για να ενημερώνουν τους επιβάτες: «Το πλοίο αποπλέει ώρα τάδε» και όχι «αναχωρεί». Οτι ο καπετάνιος του ιπτάμενου δελφινιού που μας είπε, για να το καταλάβουν οι επιβάτες, ότι θα ταξιδέψουμε με ταχύτητα τόσων χλμ./ώρα, θα μάθει να κάνει τη μετατροπή και να λέει: «Με ταχύτητα τόσων ν. μιλίων/ώρα, δηλαδή τόσων χλμ./ώρα».
Θέλω να ελπίζω ότι οι λεξικογράφοι των λεξικών της ελληνικής γλώσσας θα θυμηθούν ότι είμαστε και ναυτικός λαός και ότι χιλιάδες ναυτικοί χρησιμοποιούν λέξεις από τη ναυτική ορολογία, ώστε σε επόμενες επανεκδόσεις ή εκδόσεις να τις περιλάβουν στα λεξικά τους. Δεν αποδέχομαι ότι, επειδή δεν είμαστε όλοι απόφοιτοι της ιατρικής σχολής, δεν θα πρέπει στα λεξικά να υπάρχουν ιατρικοί όροι ή ότι δεν θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποιες λέξεις/εκφράσεις από την ιατρική ορολογία.
Δεν πιστεύω ότι ο κ. Γριπονησιώτης, ως άριστος κλασικός φιλόλογος, δεν προσπαθούσε να μάθει στους μαθητές του να μιλούν σωστά Ελληνικά, αλλά προσάρμοζε τη διδασκαλία του στις καταβολές και στην τοπολαλιά του κάθε τόπου, που υπηρετούσε ως καθηγητής. Θέλω να τον ενημερώσω ότι δυστυχώς είμαστε από τα λίγα ναυτικά κράτη που δεν διαθέτουμε μεγάλο ιστιοφόρο σκάφος για τα εκπαιδευτικά ταξίδια των Ν. Δοκίμων και των Δοκίμων Υπαξιωματικών. Το τελευταίο ήταν το «Αρης» μέχρι το 1940. Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο και με την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς δεν ακολούθησε τον Στόλο στη Μ. Ανατολή. Ετσι, το κατέλαβαν οι Γερμανοί, το ονόμασαν «GRAZ» και το χρησιμοποίησαν για μεταφορές. Στις 5-12-42, κοντά στο λιμάνι της Μπιζέρτα στην Τυνησία, προσέκρουσε σε νάρκη και βυθίστηκε.
Είναι βέβαιο ότι ο Μιαούλης και ο Κανάρης δεν απαιτούσαν από τους Σουλιώτες να γνωρίζουν τη γλώσσα των Υδραίων και των Σπετσιωτών. Αλλά ούτε μεταξύ τους μιλούσαν την ίδια ακριβώς ναυτική γλώσσα. Αλλο λεξιλόγιο και σηματολόγιο χρησιμοποιούσε ο Υδραίος Μιαούλης και άλλο οι Ψαριανοί Αποστόλης και Κανάρης. Τέλος, μπορεί οι Σουλιώτες το 1821 και ο ναύαρχος κ. Λυμπέρης μέχρι τα δεκαεφτά του να μην είχαν δει θάλασσα. Το 2022 όμως για να πας από τη Γλυκή του Σουλίου στη θάλασσα δεν θέλεις πάνω από μία ώρα και από την Ασκρη των Θηβών, τη γενέτειρα του κ. Λυμπέρη, για να βρεθείς στον Κορινθιακό θέλεις περί τη μισή ώρα. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι όλη η ηπειρωτική Ελλάδα είναι μία χερσόνησος. Αν ανέβεις στην κορυφή οποιουδήποτε σχεδόν ελληνικού βουνού θα αγναντέψεις θάλασσα.
Γαλάζια Πατρίδα είναι η Ελλάδα μας και ο θεϊκός Ολυμπος βρέχει τα πόδια του στα νερά του Αιγαίου.