Κύριε διευθυντά
Επισήμως η χώρα δεν φείδεται κόπων (ορθώς) να αναδεικνύει στους αρμόδιους πάντες: α) την τουρκική προκλητικότητα, β) το τουρκολιβυκό σύμφωνο, γ) την κατοχή στην Κύπρο, δ) τη μεταναστευτική πίεση στον Εβρο κ.ά. Και μάλιστα συχνά σε άψογα αγγλικά (τουλάχιστον) προκειμένου να γίνουν οι θέσεις της χώρας αμεσότερα κατανοητές στο αλλοδαπό ακροατήριο.
Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με την πραγματοποίηση επισκέψεων, συναντήσεων, επαφών, συμμαχιών κ.ά. θα έπρεπε να συνεπάγονται την ενίσχυση της αξιοπιστίας και την αναγνώριση της θέσης της χώρας στο περιφερειακό γίγνεσθαι.
Αρα η συμμετοχή της Ελλάδος στις συνόδους π.χ. για το μέλλον της Λιβύης ή για το μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων, θα εθεωρείτο φυσιολογική λόγω τουλάχιστον της γειτνίασης. Ωστόσο οι οργανωτές (και όχι μόνον) εκδηλώνουν εν προκειμένω διαφορετική σύνθεση των σχετικών συνόδων, με εξαίρεση της χώρας μας.
Τολμώ να υποθέσω ότι θεωρούν την Ελλάδα μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, λόγω ακριβώς της πάγια επικριτικής στάσης έναντι της Τουρκίας, ή πάλι έναντι της Λιβύης (όρα Τουρκία) κ.ά.
Ισως επίσης να σταθμίζεται και η δυνατότητα/πρόθεση της χώρας να επηρεάζει ουσιαστικά διεθνείς εξελίξεις ως «τίμιος μεσολαβητής». Ο εν λόγω όρος δεν έχει συναισθηματική ή ρητορική απόχρωση, διότι προφανώς πρόκειται περί ουσιώδους, αξιόπιστης και απαιτητικής διαδικασίας.
Υποθέτω ότι οι προοπτικές της δικής μας χώρας θα είναι ευοίωνες εφόσον η ρητορική αλλά και οι ενέργειές μας αντανακλούν το μέτρο της μετρήσιμης δυναμικής μας.