«Επιθετική άμυνα» και επέκταση ΝΑΤΟ

Kύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στο άρθρο του κ. Παντελή Μπουκάλα στις 30/6 με τον τίτλο «Επιθετική άμυνα…». Υπάρχουν δύο παράμετροι που θεωρώ ότι δεν έλαβε υπόψη του. Αφενός υπάρχει σε κάθε λαό και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού. Γιατί δηλαδή να αποσιωπάται η επιθυμία της πλειοψηφίας των Ουκρανών  να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ; Μήπως εξίσου δεν εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία του σουηδικού και του φινλανδικού λαού η απόφασή τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ; Εκτός αν θεωρούμε εκ προοιμίου αυτές τις πλειοψηφίες ως ενεργούμενα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 
Αφετέρου η ανάδειξη της θεωρίας του ζωτικού χώρου (να μην επεκταθεί ανατολικά το ΝΑΤΟ γιατί έτσι υποσχέθηκε το 1990 στη Σοβιετική  Ενωση, ώστε εκείνη να μην απειλείται…) υπαγορεύει μια λογική αυτοπεριορισμού, μια καταναγκαστική ουδετερότητα στο πνεύμα της αλήστου μνήμης φινλανδοποίησης. Για να αισθάνεται ασφαλής ο ισχυρός γείτων  απεμπολώ δικά μου ουσιαστικά δικαιώματα (σε ποιες συμμαχίες θέλω να ανήκω, αν θα επεκτείνω τα ναυτικά μου μίλια κ.ο.κ.). Εν κατακλείδι, υπάρχει και ένα θέμα ιδεολογικής επιλογής. Το ΝΑΤΟ ακόμα και στην εκδοχή της «επιθετικής άμυνας» του κ. Μπουκάλα αποτελεί αντίβαρο στην πολιτική αντίληψη περί δημοκρατίας και προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων είτε της Σερβίας του Μιλόσεβιτς  είτε της Ρωσίας του Πούτιν. Αν στα τέλη της δεκαετίας του ’30 αντί της πολιτικής του κατευνασμού ο Αδόλφος είχε αντιμετωπιστεί ευθύς εξαρχής με μια επιθετική άμυνα, τουλάχιστον θα είχαμε λιγότερα θύματα.