Κύριε διευθυντά
«Τίποτα δεν επεθύμησα περισσότερο από το να ιερουργήσω στον ναό της επιστήμης. Ομως μου λείπουν τα πολύ φθηνά για άλλους ράσα». Αυτά έλεγε όταν φτωχόπαιδο ήρθε από το χωριό του και –χωρίς φροντιστήριο– πέρασε ένατος στη Νομική με τον πρώτο βαθμό στην έκθεση. Το όνειρό του, η πανεπιστημιακή καριέρα. Αυτή, όμως, χρειαζόταν ακριβά ράσα…
Εγινε δικαστής. Είχα την τύχη και την ατυχία να είναι σύζυγός μου. Την τύχη, γιατί ήταν ιδιαίτερα ευφυής και έντιμος. Οταν κάποτε τον πλησίασαν να του πουν ότι θα τον πάρει τηλέφωνο ο Ιταλός πρέσβης για μια υπόθεση που χειριζόταν, πήραν την απάντηση: «Οσο πιο μεγάλο θα είναι το καπέλο που θα με πάρει τηλέφωνο, τόσο πιο μεγάλο χέ… θα φάει». Αντιληφθήκατε το μήνυμά του, πιστεύω.
Είχα λοιπόν την τύχη, όπως προανέφερα, αλλά και την ατυχία, γιατί πέθανε νέος, καθώς δεν άντεξε τα τερτίπια της επαγγελματικής του ζωής, της πολιτικής, αλλά και της διαφθοράς, που τον ενοχλούσε πολύ.
Τώρα, έπειτα από αρκετά χρόνια και αφού οι κεραίες μου πιάνουν ότι η πατρίδα μου χάνεται κυριολεκτικά, άρχισα να έχω αυτή τη μικρή ενασχόληση, το γράψιμο.
Κάνοντας μια περιήγηση στην πολιτική ζωή, καταθέτω ότι ελάχιστοι πολιτικοί μας ήταν πραγματικοί ηγέτες με κύρος, ήθος, πατριωτισμό. Οι περισσότεροι δεν αγάπησαν αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Ετσι έγιναν υπαλληλίσκοι ξένων συμφερόντων. Αλλοι υπήρξαν παντελώς ανίκανοι. Καποιοι, που είναι και οι πιο εξοργιστικοί, το μόνο που νοιάζονταν ήταν το βόλεμα, η καρέκλα. Προκειμένου να το πετύχουν, δεν ενοχλούνταν αν γελοιοποιούνταν. Ετσι, π.χ., δεν τους ενοχλεί αν έλεγαν στο παρελθόν: «Οποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ., θα ψηφίσει κλέφτες και απατεώνες» και ύστερα από λίγο καιρό να μεταπηδούν από άλλο κόμμα που ανήκαν, σε αυτό που έβριζαν! Τέτοιοι, τριγυρατζήδες της πολιτικής είναι οι περισσότεροι. Κάποιοι άλλοι ποντάροντας στην πιθανή λήθη, τολμούν να ζητούν ψήφο, έστω και αν προξένησαν μεγάλη ζημιά, «Ουάου, αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες», ή αφού πρόδωσαν και παρέδωσαν την Ιστορία αυτού του λαού –«ήταν δίκαιο και έγινε πράξη»–, μετά να προσπαθούν να τον πείσουν ότι «δεν δώσαμε, αλλά… πήραμε!». Αλλος εμπορεύτηκε ακόμη και τον Χριστό για να… σώσει τον λαό.
Οι επισημάνσεις τέτοιου τύπου δεν τελειώνουν. Γι’ αυτό κλείνω με μιαν ακόμη φράση του δικαστή: «Κακό πράγμα ο εγκέφαλος. Ευνούχισέ τον λοιπόν και ησύχασε». Αυτός δεν κατάφερε να τον ευνουχίσει, γιατί αυτά δεν αλλάζουν. Απλά σε οδηγούν στο πεπρωμένο σου. Μένουμε εμείς πίσω οι συμβιβασμένοι, να παλεύουμε.