Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το σχόλιο του συνεργάτη σας Ν. Κωνσταντάρα, στην «K» της 5/7/22, δεν μπορώ παρά να τον συγχαρώ για τον προβληματισμό του, από το βούλευμα του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου, για το όντως σκάνδαλο –όλοι αυτό πιστεύουμε– της Novartis. Αναρωτιέται σωστά, πώς θα γνωρίζουμε, εμείς οι πολίτες, τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα, όταν οι ενοχοποιηθέντες 10 κορυφαίοι πολιτικοί, ενώ παραπέμφθηκαν ως ένοχοι για «μίζες» στο σκάνδαλο, τελικά απαλλάχθηκαν διότι δεν υπήρξαν όχι αποδείξεις, αλλά ούτε καν ενδείξεις εις βάρος τους και μπήκε η υπόθεση στο αρχείο. Και αναρωτιόμαστε, εύλογα: Οι παραπεμφθέντες πολιτικοί «έβαλαν το χέρι τους στο μέλι ή όχι;». Η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε: Οχι, δεν είναι ένοχοι: Αρα είναι αθώοι. Ομως, η σπίλωση (κατά τον κ. Κωνσταντάρα), ή η ρετσινιά (για μένα), ασφαλώς και παραμένει, αιωρούμενη πάνω από την τρωθείσα –ήδη– υπόληψή τους. Για αυτήν τη σπίλωση, ρετσινιά ή σκευωρία, όμως, το βούλευμα δεν μας αναφέρει τίποτε. Αραγε, το ειδικό βάρος της τιμής και υπόληψης ενός ανθρώπου δεν είναι ουσιώδες ζήτημα και σοβαρότερο στοιχείο και από αυτήν την κατηγορία της παραπομπής τους; Ηταν τελικά, ή δεν ήταν σκευωρία;
Θα ήθελα, επ’ αυτού την άποψη του έγκριτου και κορυφαίου νομομαθούς της χώρας μας, καθηγητού –συνταγματολόγου– κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, που με προβληματίζει –αλήθεια– η σιωπή του, μέχρι τώρα, αν και είχε πει για συνταγματική εκτροπή των συκοφαντών του.
Και αν δεν ήταν σκευωρία, όπως αποφαίνεται το βούλευμα, τότε πώς αλλιώς θα αποκαλέσωμεν την άδικη ενοχοποίησή τους;
