Κύριε διευθυντά
Στις 3/8/2022 ο κ. Σάκης Μουμτζής, στο άρθρο του με τίτλο «Να γελάμε ή να κλαίμε» αναφέρεται στην απόφαση του κ. Νίκου Δένδια να ανεγερθεί στην Εδεσσα άγαλμα προς τιμήν του εν τίτλω προέδρου και ήρωα του Βιετνάμ.
Περνά γενεές δεκατέσσερις αυτόν που ταπείνωσε δύο αυτοκρατορίες, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Οι οποίες πήγαν στη μακρινή πατρίδα του, όχι για να μοιράσουν σοκολάτες, αλλά για να την υποτάξουν με τις σιδηρόφρακτες στρατιές τους.
Ο Χο Τσι Μινχ, κομμουνιστής ηγέτης (μη γνωρίζοντας τι θα γίνει το 1989 με την κατάρρευση του κομμουνισμού), οργάνωσε τον λαό του και με απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία ανάγκασε τους εισβολείς να φύγουν ηττημένοι και ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, με πολλές απώλειες. Ο ηγέτης αυτός πίστευε στην τότε κοσμοθεωρία, όπως και πολλοί άνθρωποι του πνεύματος παγκοσμίως. Ενέπνευσε τον λαό του στην καθολική αντίσταση και την αγάπη για την πατρίδα του, ανασαίνοντας «με καλάμι με καλάμι», όπως έλεγε το ωραίο τραγούδι του Σαββόπουλου, για τις θυσίες και τον ηρωισμό των Βιετναμέζων απέναντι στις άρτια εξοπλισμένες μεραρχίες των κατακτητών.
Ισως ξεχνά ο κ. Μουμτζής ότι τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες του 1821 η Ιερά Συμμαχία τους αποκαλούσε τρομοκράτες!
Γράφει ότι «εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούσαν να λένε τη γνώμη τους ελεύθερα, αρκεί να ήταν η σωστή. Γιατί αν δεν ήταν η σωστή υπήρχαν τα στρατόπεδα αναμόρφωσης, στα οποία οι διαφωνούντες έβρισκαν τον δρόμο τον ορθό ύστερα από μια δημοκρατική πλύση εγκεφάλου».
Πέρα από την ειρωνεία ο αρθρογράφος δεν μας εξηγεί πώς ο δικτάτορας αυτός, όπως τον σκιαγραφεί, ενέπνευσε τον λαό του να πετύχει την ντροπιαστική αποχώρηση των κατακτητών από την πατρίδα τους.
Επειτα βέβαια από τόνους βομβών που έριχναν τα «υπερφρούρια Β-52», όπως τα αποκαλούσε στις ειδήσεις η εδώ χούντα, ύστερα από τόνους χημικών που κατέστρεφαν κάθε φυτό και μετά τα «ανθρωπιστικά φλογοβόλα» που οι θηριωδίες τους έχουν μείνει σαν τη φρίκη στο χωριό Μι Λάι με τη γυμνή μικρούλα να τρέχει γεμάτη εγκαύματα να σωθεί.Κάθε κράτος και κάθε ιδεολογία έχουν και τη σκοτεινή τους πλευρά. Δημοκρατικές οι ΗΠΑ βεβαίως, αλλά σαν παγκόσμιος ηγέτης δεν εξαγνίζεται με όσα έχει κάνει σε ντόπιους Ινδιάνους και μαύρους, που ακόμη και σήμερα σκοτώνονται για ένα στραβό τους βλέμμα (Τζορτζ Φλόιντ), ή με την εκλογή Τραμπ, με το «δημοκρατικό» Γκουαντάναμο, όπου οι έγκλειστοι χωρίς δίκη μένουν στα αζήτητα και με τις ατέλειωτες επεμβάσεις τους σε ένα σωρό χώρες.
Οπου βέβαια μια συγγνώμη όπως του Κλίντον, για τη χούντα στη χώρα μας, δεν σβήνει τη φρίκη των νεκρών, φυλακισμένων και την κατοχή της μισής Κύπρου. Ελπίζω στην απάντησή του ο κ. Μουμτζής να μην επαναλάβει το αμίμητο προ μηνών. Διότι σε άρθρο του στις 4 Σεπτεμβρίου 2021, «Περί αποστασίας» η φιλόξενη «Καθημερινή» δημοσίευσε επιστολή μου λίγες μέρες μετά, «Λήθη Ιστορίας» και απάντησε αυτοχαρακτηριζόμενος ως ιστορικός, λέγοντας «εγώ γράφω τη δική μου ιστορία»!
Απάντηση
Προφανώς με τον κ. Γεωργαντά έχουμε μιαν άλλη αντίληψη για τη δημοκρατία. Επειδή η διαφωνία μας είναι αξιακού χαρακτήρα δεν προσφέρεται για διάλογο. Η άποψή του, η άποψή μου. Να του υπενθυμίσω πως και ο Χίτλερ και ο Στάλιν ενέπνευσαν τους λαούς τους, όμως στην ιστορική συνείδηση έχουν καταγραφεί ως ηγέτες που βαρύνονται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο δε Χο Τσι Μινχ πολέμησε τους Γάλλους για να εγκαθιδρύσει ένα βάρβαρο καθεστώς. Οσον με αφορά επαναλαμβάνω πως γράφω τη δική μου ιστορική αλήθεια, η οποία προφανώς πόρρω
απέχει από τη δική σας.
Με εκτίμηση
Σακης Μουμτζης