Κύριε διευθυντά
Η αναφορά του Πάσχου Μανδραβέλη στο άρθρο του (18/8) για την αγάπη του Χαρίλαου Φλωράκη για τα πατρογονικά του Αγραφα στη Θεσσαλία, μου έφερε στη μνήμη εκείνη τη Μέρα Μαγιού του 2005, ημέρα της κηδείας του.
Ο Χαρίλαος είχε εκφράσει την επιθυμία του να ταφεί στα ψηλώματα των Αγράφων, στο Παλιοζογλώπι. «Για να ‘χω αγνάντιο», όπως μου είχε πει.
Ετσι, μόλις τελείωσαν οι τελετές στον Περισσό, ξεκινήσαμε με τη νεκροφόρα μπροστά και το αυτοκίνητο που οδηγούσα από πίσω.
Συγκινητικές στιγμές περάσαμε, διασχίζοντας διάφορες πόλεις που οι κάτοικοι έδειχναν, αδιαφόρως πολιτικών αντιλήψεων, σεβασμό και αγάπη για τον Χαρίλαο.
Μετά την Καρδίτσα, φτάσαμε στη Σέκλιζα, «αριστερό» χωριό στους πρόποδες των Αγράφων (χωριό από το οποίο η θεσσαλική μεραρχία του Χαρίλαου είχε ξεκινήσει την επιτυχημένη επίθεση για την κατάληψη της Καρδίτσας, τη μοναδική σημαντική πόλη που κατέλαβαν και κράτησαν για τρεις ημέρες οι αριστεροί στον Εμφύλιο).
Και εκεί, διασχίζοντας τη δημοσιά του χωριού, έγινε κάτι που με έκανε να κλάψω και τυπώθηκε για πάντα στη μνήμη μου:
Ξαφνικά, ο δρόμος φράχτηκε από καμιά 15αριά μαυροφορεμένες γυναίκες από 15 μέχρι και 70 χρόνων, που με υψωμένα χέρια είπαν: Στοπ! Μπροστά στη νεκροφόρα.
Κατέβηκα να δω τι γίνεται.
Και τότε, οι γυναίκες άρχισαν να τραγουδούν ένα ρουμελιώτικο μοιρολόι, ένα αντάρτικο για 10 λεπτά.
Στο τέλος, σιωπηλά, άνοιξαν τον δρόμο και περάσαμε.
Πιστεύω ότι αυτά τα 10 λεπτά του θρήνου, των ανώνυμων γυναικών, που μόνο με χορό αρχαίας τραγωδίας μπορεί να συγκριθεί, ήταν ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που έγινε στον εκλιπόντα και φανέρωσε σε όλο του το μεγαλείο το πόσο ο Χαρίλαος αγαπούσε τον τόπο του και πόσο ένιωθαν το ίδιο οι Αγραφιώτες.
Κωνσταντίνος Λύκας