Κύριε διευθυντά
Ο κ. Σ. Μουμτζής στο άρθρο του «Τα άρθρα γνώμης» (27.8.2022) παρουσιάζει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις για τη σχέση αρθρογράφου-αναγνώστη, τις οποίες θα ήθελα να σχολιάσω. Γράφει: «…ο αρθρογράφος πρέπει να λέει τη δική του γνώμη και όχι του αναγνώστη… δεν πρέπει να επιζητεί το χειροκρότημα του αναγνώστη και να γίνεται έρμαιο του…». Πολύ σωστά. Θα πρέπει όμως να δει κανείς και την άλλη πλευρά του θέματος.
Κάθε εφημερίδα έχει έναν πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό. Ο προσανατολισμός αυτός δεν είναι μια αόριστη αφηρημένη έννοια, αλλά ο κύριος και πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο ο αναγνώστης επιλέγει τη συγκεκριμένη εφημερίδα και την υποστηρίζει αγοράζοντάς την. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο αρθρογράφος δεν έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να επισημαίνει λάθη και παραλείψεις του πολιτικού σχηματισμού, που έχει τον ίδιο πολιτικό προσανατολισμό με την εφημερίδα, όταν ιδιαίτερα αυτός είναι στην εξουσία. Αλλο όμως η κριτική, που έχει στόχο τη βελτίωση των επιδόσεων και τη διόρθωση των λαθών και άλλο η συστηματική και σε καθημερινή βάση εμμονική αναζήτηση λαθών και υπερπροβολής τους. Τότε ο στόχος δεν είναι η διόρθωση, αλλά η προβολή ενός άλλου ιδεολογικού προσανατολισμού. Ετσι όμως παραβιάζεται και καταστρατηγείται η νοερή συμφωνία μεταξύ εφημερίδας και αναγνώστη, που έγινε στην αρχική επιλογή του. Ναι, ο αρθρογράφος δεν πρέπει να είναι έρμαιο των αναγνωστών του, αλλά δεν μπορεί να μην έχει συναίσθηση ότι γράφει σε μια εφημερίδα, που καλώς ή κακώς, έχει έναν ορισμένο ιδεολογικό προσανατολισμό, τον οποίο ασπάζονται οι αναγνώστες της και στον οποίο, σε τελική ανάλυση, οφείλει την ύπαρξή της.
Ο κ. Μουμτζής υποστηρίζει, επίσης, ότι ο αρθρογράφος μπορεί να ειρωνεύεται τον αναγνώστη, χωρίς να τον προσβάλλει. Το βρίσκω λίγο δύσκολο, όταν μάλιστα γίνεται συστηματικά. Δεν ξέρω όμως. Ισως να υπάρχει και μια τέτοια εκδοχή, στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής υπερβολής, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει όρια.
Ιατρός