Η Ιστορία μας και το «Ταμείο» μας 

Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ενδιαφέρον στο φύλλο της «Κ» της 1ης Σεπτεμβρίου τους προβληματισμούς της οπωσδήποτε σεβαστής (έστω και αν μας χωρίζουν μόνο οκτώ χρόνια) συνάμα και αγαπητής μου συγγραφέως κυρίας Αθηνάς Κακούρη, προβληματισμούς που είναι πάντα επίκαιροι ανεξάρτητα από το σε ποια δεκαετία και σε ποιον αιώνα αναφέρονται. Ο ελληνισμός αντιμετώπισε προβλήματα εσωτερικά ή εξωτερικά σε όλα αυτά τα τελευταία διακόσια χρόνια και όχι μόνον. Δίκαια αναφέρεται η επιστολογράφος-συγγραφεύς στα τρέχοντα και συμφωνώ ότι διυλίζουμε τον κώνωπα, ενώ οι μεγάλοι κίνδυνοι είναι άλλοι.
Στο κείμενό της αναφέρεται και σε γεγονότα άλλων δεκαετιών. Προφανώς οι υποσχέσεις των Συμμάχων προς τους Βουλγάρους με την παραχώρηση της τότε ελληνικής Καβάλας αναφέρονται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που η Ελληνική Βασιλική Κυβέρνηση παρά τις προτροπές του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν ήθελε να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Σκέπτομαι ότι αν μια μόνο φορά στην Ιστορία της η Ελλάδα υπήρξε τυχερή, ήταν όταν και η Βουλγαρία παρά τις πολύ δελεαστικές προτάσεις των Συμμάχων πόνταρε στο λάθος άλογο, τις Κεντρικές Δυνάμεις δηλαδή. Σκεφθείτε πού θα ήταν η Ελλάδα μας, αν η Βουλγαρία είχε προσχωρήσει στην Αντάντ, πριν ο Βενιζέλος προλάβει να δημιουργήσει την Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη, που τόσο αμφισβητήθηκε από τους μισούς Ελληνες μέχρι και πρόσφατα. Επανερχόμενος στα σημερινά νομίζω ότι παρά τις αδυναμίες μας πόρρω απέχουμε από τον διχασμό που κράτησε μέχρι και τη χούντα και που έληξε με αυτήν, πράγμα που οφείλουμε τόσο σε κάποιους ιστορικούς ηγέτες όλων των παρατάξεων αλλά και στην αδιαμφισβήτητη ωριμότητα του ελληνικού λαού. Το Ταμείον έχει πλεόνασμα.