Κύριε διευθυντά
Σας απευθύνω τις θερμές ευχαριστίες μου για την τιμή που έγινε στην οικογένειά μου όταν δημοσιεύσατε στο κυριακάτικο τεύχος της 11ης Σεπτεμβρίου τη φωτογραφία της μητρικής μου οικογένειας Συμεωνίδου.
Στη γενέτειρα της μητέρας μου, την Μπάφρα, υπήρχε μία σημαντική και ακμάζουσα οικονομικά ελληνική κοινότητα, τα μέλη της οποίας στην πλειονότητά τους ασχολούνταν με την καλλιέργεια καπνών και το εξαγωγικό εμπόριό τους σε ξένες αγορές, κυρίως στη Γερμανία. Οι Ελληνες της Μπάφρας ζούσαν αρμονικά με τους Τούρκους, πάντα όμως διατηρούσαν ισχυρούς δεσμούς και αισθήματα αγάπης και σεβασμού για τη Μητέρα Πατρίδα, την Ελλάδα. Οταν ήρθε η ώρα ενστερνίσθηκαν αμέσως το παράτολμο σχέδιο ανεξαρτησίας του Πόντου και της ένωσής του με την Ελλάδα, χωρίς ούτε στιγμή να σκεφθούν τις συνέπειες για τους ίδιους στην περίπτωση που το σχέδιο θα αποτύγχανε. Και ποιες ήταν οι συνέπειες αυτές! Οι Τούρκοι έκαψαν ζωντανούς μέσα στο ελληνικό σχολείο όλους τους άνδρες και τα αγόρια από 15 ετών, ενώ εξόρισαν τις γυναίκες και τα μικρά παιδιά υποχρεώνοντάς τους σε μία ατελείωτη οδοιπορία μέχρι το Χαρπούτ στα βάθη της Τουρκίας. Λίγες γυναίκες και παιδιά επιβίωσαν στην εξορία για να φτάσουν τελικά στην Ελλάδα. Για πολλά χρόνια, μαζί με τον αγώνα τους για επιβίωση και με τη σιωπηλή θλίψη που κρατούσαν καλά κρυμμένη, οι δυνατές αυτές γυναίκες της οικογένειάς μου αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια προκαταλήψεις και κάποιους ιδιαίτερα προσβλητικούς χαρακτηρισμούς από τους γηγενείς. Ακόμη και εγώ, που γεννήθηκα στην Αθήνα πριν από 90 χρόνια, άκουγα συναδέλφους μου στον χώρο της εργασίας μου να με αποκαλούν ειρωνικά «τουρκοσποράκι».