Κύριε διευθυντά
Οπως όλοι οι Ελληνες, υποθέτω, συγκινήθηκα όταν είδα τους αδελφούς Αντετοκούνμπο να τραγουδούν και να δακρύζουν κατά την ανάκρουση του Εθνικού Υμνου, στα παιχνίδια της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Και σκέφτηκα, πόσο επιτυχημένη αφομοίωση Αφρικανών μεταναστών επέτυχε η Ελλάδα σε σχέση με τη Γαλλία (όπου ζω τον περισσότερο χρόνο). Εξηγούμαι:
Από τα εκατομμύρια των Αφρικανών μεταναστών στη Γαλλία, φυσικό είναι τα νέα παιδιά τους να διαλέγουν και να αριστεύουν στα σπορ, κυρίως ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.λπ., λόγω και των αστρονομικών απολαβών. Ετσι, οι μισοί παίκτες των εθνικών ομάδων της Γαλλίας είναι αφρικογενείς.
Οταν λοιπόν πριν από τους αγώνες ανακρούεται ο εθνικός γαλλικός ύμνος, σχεδόν όλοι δεν τον τραγουδούν… Σε αντίθεση με τον Γιάννη και τα αδέλφια του (και τους αυτόχθονες Γάλλους).
Ο λόγος, κατ’ εμέ, είναι ότι δεν νιώθουν Γάλλοι, μια και ο λόγος που μεταναστεύουν στη Γαλλία οι γονείς τους είναι πρωταρχικά οικονομικός… δηλαδή να επωφεληθούν από τις παροχές που δίνει το κράτος (το πλέον γενναιόδωρο παγκοσμίως, αδιακρίτως φυλετικής καταγωγής), κοινωνικές κατακτήσεις, αποτέλεσμα των αγώνων των Γάλλων εργατών στις δεκαετίες ’30, ’40 και ’50.
Ετσι λοιπόν, ενώ τα αδέλφια Αντετοκούνμπο έψαχναν στα σκουπίδια των δρόμων, στα Σεπόλια, για τροφή και πουλούσαν ξυραφάκια για να βοηθήσουν την οικογένειά τους, πηγαίνοντας όμως σχολείο, όπου ενστερνίστηκαν γλώσσα και ελληνικές αξίες, ο Πατρίς Εβρά, αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας ποδοσφαίρου στη δεκαετία του 2010, σε δηλώσεις του, πρόσφατα, είπε ότι «μετάνιωσε πικρά που επέλεξε να αγωνίζεται στη γαλλική ομάδα αντί της χώρας καταγωγής του, της Σενεγάλης».
Οπως έλεγαν οι Αρχαίοι: «Εξ όνυχος τον λέοντα». Δηλαδή πόσο αποτυχημένη είναι η αφομοίωση των μεταναστών, όταν η βασική αιτία της επιλογής ενός προορισμού είναι αποκλειστικά οι οικονομικές παροχές και όχι οι αξίες που συνθέτουν την ιστορική γένεση και ύπαρξη ενός έθνους.
