Μεταξύ υποκρισίας και αγανάκτησης

Κύριε διευθυντά
Τι είμαστε εμείς, Υεμένη όπου παντρεύουν τα κορίτσια τους από τα δώδεκα; Αλίμονο… μακριά από εμάς. Εμείς είμαστε αυτοί που πριν από λίγα χρόνια διασκεδάζαμε με το «αθώο» τραγουδάκι του Γιάννη Γιοκαρίνη «Αχ Ευλαμπία», την ιστορία μιας δεκαεξάχρονης στον Κολωνό. Είναι τραγουδάκι που αγαπιέται ακόμη και για τη μουσική του αλλά και για τους γαργαλιστικούς του στίχους. Πρόσφατα το έπαιξαν σαν αφιέρωμα και στην εκπομπή «Στην υγειά μας». Εμείς είμαστε αυτοί στα πανηγύρια μας και στις πολιτιστικές μας εκδηλώσεις που δεν θα ξεχάσουμε να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε το «Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό ήρθε ένα κορίτσι φως μου δώδεκα χρονώ». Ωραίο τραγουδάκι, αλλά δώδεκα χρονώ, τι σύμπτωση(;!). Αλλες εποχές, άλλα ήθη τότε. Να πούμε την αλήθεια, όμως, σε αμφότερα τα άσματα δεν γίνεται λόγος για βιασμό και μαστροπεία. Από την άλλη, μαθαίνουμε από απάντηση του κ. Τ. Θεοδωρόπουλου σε αγανακτισμένη επιστολογράφο ότι το μυθιστόρημα «Λολίτα» του Ναμπόκοφ το 1955, που έγινε και κινηματογραφική ταινία το 1962 από τον Σ. Κιούμπρικ, θεωρείται ένα από τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του εικοστού αιώνα! Κύριο θέμα η διαστροφή συνεύρεσης με κοριτσάκια 9-14 ετών. Κατά τα άλλα, εμείς οι ηθικά άμεμπτοι απορούμε πώς γίνονται αυτά τα πράγματα στις μέρες μας. Επειδή είμαστε χώρα των πολλών ταχυτήτων, να δούμε με ποια ταχύτητα θα αντιμετωπισθεί η υπόθεση της δωδεκάχρονης του Κολωνού. Αυτά μέχρι να προκύψει κάτι άλλο και τα ΜΜΕ μας ανοίξουν μια νέα κλειδαρότρυπα, οπότε θα ξεχάσουμε και τον Κολωνό και την όποια Ευλαμπία. Ετσι κάνουμε πάντα.