Κύριε διευθυντά
Η έκδοση και διανομή από την «Καθημερινή» των βιβλίων του Αγγλου συνταγματάρχη Κρις Γούντχαουζ σχετικά με τα ελληνικά πράγματα της ταραγμένης δεκαετίας 1940-1949 ήταν πολύ επιτυχής. Θα βοηθήσει στην κατανόηση από τους θέλοντες να πληροφορηθούν όλα τα της περίπλοκης ιστορίας της περιόδου αυτής και θα πλουτίσει την ήδη ογκώδη βιβλιογραφία επί του θέματος. Σε αυτό θα βοηθήσει και η άψογη εμφάνιση του έργου, που ακολουθεί τις σύγχρονες εκδοτικές τάσεις για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος του σημερινού αναγνώστη. Συγκρίνοντας μάλιστα την έκδοση αυτή με την παλαιότερη του ίδιου έργου (Εκδόσεις Εξάντας 1976, μετάφραση Μ.Κ.) διαπιστώνει κανείς πόσο η σύγχρονη υπερέχει. Ακριβώς η σύγκριση των δύο μεταφράσεων με οδήγησε να παρατηρήσω μια αβλεψία της σύγχρονης.
Συγκεκριμένα, στο κείμενο της εισαγωγής του πρώτου τόμου και προς το τέλος της τετάρτης παραγράφου (σελ. 13) διαβάζω: «Η αντιζηλία μεταξύ των πολιτικών έγινε ξαφνικά άμιλλα για τον ρόλο του Παρισιού». Φυσικά το Παρίσι είναι εκτός τόπου και χρόνου στην περίπτωσή μας. Απλώς ο συγγραφέας δικαιολογώντας τον τίτλο του έργου του «Το Μήλον της Εριδος» αναφέρεται στον γιο του βασιλιά της Τροίας Πρίαμο, δηλαδή στον Πάρι (Paris) που ήταν ο κριτής στον διαγωνισμό καλλιστείων μεταξύ της Ηρας, της Αθηνάς και της Αφροδίτης. Ο Πάρις (ονομαζόμενος και Αλέξανδρος) έδωσε το μήλο σαν έπαθλο στην Αφροδίτη που του είχε υποσχεθεί ότι θα φρόντιζε να τον αγαπήσει η Ελένη, σύζυγος του Μενελάου και έτσι να διευκολύνει στην απαγωγή της. Οι συνέπειες της απαγωγής (Τρωικός Πόλεμος) κράτησαν ακριβώς 10 χρόνια όσα και το βιβλίο του Γούντχαουζ εξιστορεί.