Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο της Τάνιας Γεωργιοπούλου στην «Κ» (16/10) «Κοινωνικοί λειτουργοί μόνο για σφραγίδες» θα ήθελα να αναφέρω μια προσωπική μαρτυρία, που επιβεβαιώνει τις διαπιστώσεις του άρθρου. Προ μηνών χάσαμε ένα συγγενικό πρόσωπο, εξαρτημένο από τον αλκοολισμό, και με άλλα προβλήματα σωματικά και ψυχικά, που ζούσε μόνος του με την υπερήλικη μητέρα του, σε ένα δωμάτιο, κατάκοιτος σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Σημειωτέον ότι είχε και ιατρική ασφάλιση.
Κανείς από τους συγγενείς δεν μπορούσε να βοηθήσει και απευθυνθήκαμε στις σχετικές υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων. Η απάντηση ήταν ότι για να επέμβουν έπρεπε να ζητηθεί βοήθεια από την ίδια την οικογένεια. Εάν η οικογένεια, από άγνοια ή ακόμα και από αξιοπρέπεια, δεν ζητούσε βοήθεια, ήταν άξιοι της μοίρας τους!
Συγκρίνω αυτό το γεγονός με κάτι αντίστοιχο στη Γαλλία. Συγγενής με ψυχολογικά προβλήματα ζει μόνος του σε ένα χωριό της Γαλλίας. Και όπως μαθαίνω με έκπληξη, κάθε μέρα ειδικά εντεταλμένος νοσοκόμος τον επισκέπτεται από άλλο χωριό μάλιστα, για να του παρέχει τη φαρμακευτική αγωγή. Από τα δύο αυτά παραδείγματα, αλλά και από πολλές άλλες περιπτώσεις φαίνεται η ένδεια της κοινωνικής πρόνοιας στην Ελλάδα.
Στη Γαλλία υπάρχει ένα άρτιο σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, που δεν θεωρεί κανέναν ξεγραμμένο και αναλώσιμο, αλλά αντίθετα, θεωρεί υποχρέωσή του να επεμβαίνει και να βοηθάει κάθε άνθρωπο σωματικά ή ψυχικά ασθενή.