Παλαιότερα οι φιλόλογοι γνώριζαν την τέχνη της ουσιαστικής διδασκαλίας της λογοτεχνίας, δεδομένου ότι το μάθημα αυτό ήταν υποχρεωτικό για τους υποψηφίους των θεωρητικών σπουδών στο πανεπιστήμιο, κι έπρεπε να προετοιμασθούν κατάλληλα για τις εξετάσεις αυτές.
Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ότι στο γυμνάσιο και λύκειο της Τρίπολης, οι καθηγητές μας, εκτός από την αναφορά βιογραφικών στοιχείων των λογοτεχνών, την προσπάθεια διάκρισης και εκμάθησης της λογοτεχνικής χρήσης της γλώσσας (ιδιωματικής πολλές φορές) και τη διαπίστωση της διαφοράς, του λογοτεχνικού από τον απλό λόγο, ανέλυαν και περιέγραφαν με συμμετοχή των μαθητών τους χαρακτήρες των ηρώων των έργων, τα συναισθήματα, τις αδυναμίες τους και τόσα άλλα.
Ολα αυτά, βέβαια, είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο την πνευματική καλλιέργεια, αλλά κυρίως τη συναισθηματική και ψυχολογική ωριμότητα των μαθητών. Αναρωτιέται πράγματι κανείς ποιος είναι σήμερα ο κατάλληλος καθηγητής για να διδάξει λογοτεχνία, όταν ο ίδιος δεν τη διδάχθηκε ποτέ, ούτε ασχολήθηκε ποτέ ο ίδιος με το είδος; Η φιλόλογος μήπως από τον Βόλο, η οποία δεν κατενόησε τον προβληματισμό σας σχετικά με τη διδασκαλία ή μη, της λογοτεχνίας, εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας αυτής; («Κ», 13/8/2022).
Κατόπιν των ανωτέρω, συμφωνώ κι εγώ απολύτως ότι, αν η λογοτεχνία δεν μπορεί να διδαχθεί σοβαρά στα σχολεία, καλύτερα να μη διδάσκεται καθόλου, να αφήσουμε τα παιδιά ελεύθερα να την προσεγγίσουν με τον τρόπο τους…