Ως μαθητής που πρόσφατα τελείωσε την κατώτερη βαθμίδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και έχει φρέσκο στο μυαλό του αυτό το «τσίρκο», το επονομαζόμενο δημόσια εκπαίδευση, μπορώ να επιβεβαιώσω τα όσα έχουν ειπωθεί από μέρους σας. Διδασκόμαστε αποσπάσματα νεοελληνικών κειμένων χωρίς καμία συνοχή, που περισσότερο αποστροφή προκαλούν παρά επιθυμία να βυθιστεί ο έφηβος σε αυτή την άβυσσο μαγείας που κρύβεται πίσω από ένα αποκομμένο τμήμα βιβλίου. Η λύση όμως αυτού του προβλήματος, δηλαδή πώς ο έφηβος θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μηχανικά μαθαίνει δεν είναι λογοτεχνία, δεν μπορεί να προκύψει φυσικά από τα παπαγαλίστικα μαθήματα που διδάσκεται, διότι τώρα χρειάζεται πραγματικά αυτή η καημενούλα η κριτική σκέψη, που πλέον έχει θαφτεί κάτω από μερικούς τόνους μπάζων εργαλειοποίησης. Και τι συμβαίνει όταν μία λέξη παύει να έχει την ισχύ και το νόημα που κάποτε είχε; «Πεθαίνει». Αρα εάν δεχθούμε τον θάνατο της κριτικής σκέψης, αποδεχόμαστε και το τέλος της εγγενούς ικανότητάς μας να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος στη διδασκαλία της λογοτεχνίας αφού δεν είμαστε σε θέση να την κρίνουμε.
Και όταν ούτε ο μαθητής ούτε ο καθηγητής, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν πως κάτι πάει λάθος, το λάθος θα διαιωνίζεται αιωνίως.
Οπως πολύ σωστά επισημάνατε κι εσείς, η αρρώστια δύσκολα θεραπεύεται όταν έχει ριζώσει τόσο βαθιά. Ισως πιο βαθιά από όσο νομίζαμε.