Κύριε διευθυντά
To 279 π.Χ. μια μεγάλη στρατιά Γαλατών –κατ’ εκτίμηση έως 200.000– εισβολέων συγκρούστηκε στις Θερμοπύλες με τους Ελληνες (200 χρόνια μετά την ιστορική μάχη με τους Πέρσες το 480 π.Χ.), σε μια σφοδρή αναμέτρηση –μεταξύ πολλών άλλων– τότε σε όλη τη χώρα.
Υστερα από 2.300 χρόνια, σήμερα δηλαδή, σύγχρονοι Γαλάτες επέδραμαν «ειρηνικά» στην ιστορική καρδιά του ελληνικού πολιτισμού. Αποφάσισαν να… αφιερώσουν στον λόφο του Φιλοπάππου τα ονόματά τους (!), ζωγραφισμένα με τεράστια χρωματιστά γράμματα, διακοσμημένα με λουλούδια, πάνω στον βράχο που συνοδεύει το μνημείο από τότε που δημιουργήθηκε και απ’ όπου αποκαλύπτεται εντυπωσιακά η θέα της Ακρόπολης και του Παρθενώνα.
Εύλογα μπορεί να διερωτηθεί κανείς: Αφήνουμε αφύλακτες τις σημερινές πνευματικές «Θερμοπύλες» μας σε όποιον θέλει να τις βεβηλώσει; Η μήπως πιστεύουμε κατά βάθος ότι οι «βάρβαροι» είναι τελικά… «μια κάποια λύσις» και ότι… «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε»; Γιατί μέχρι τώρα κακοποιούσαμε τον τόπο μας μόνοι μας, ενώ σήμερα μάλλον επιτρέπουμε (όταν δεν τη ζητούμε) και τη συνδρομή των ξένων.
Με την αφορμή αυτή θα μπορούσε να συζητηθεί και το κατά πόσον το ίδιο το μνημείο – μαυσωλείο του Γάιου Ιούλιου Αντίοχου Επιφανούς Φιλοπάππου προσβάλλει τη σεπτή παρακαταθήκη που κληρονομήσαμε. Το κτίσμα στην πρωτογενή του μορφή συμβόλιζε αξίες και προτεραιότητες που καμία σχέση δεν είχαν με τα μηνύματα του απέναντι Ιερού Βράχου, τόσο αναφορικά προς τον λόγο ύπαρξής του όσο και σε σχέση με την αρχιτεκτονική του επεξεργασία. Γιατί εδώ, 550 χρόνια μετά τη δημιουργία της Ακρόπολης, κυριάρχησε η διάθεση αποθέωσης του ατόμου και του εντυπωσιασμoύ με τη χρήση ανάλογου μορφολογικού λεξιλογίου και ογκοπλασίας, που ενώ βρέθηκαν σε προσβλητική αντίθεση με το διαχρονικό μήνυμά της, έτυχαν της στήριξης της πόλης.
Ομως ο χρόνος λειτούργησε στην περίπτωση αυτή κατευναστικά και περιόρισε τη «διάθεση» του έργου να αντιπαρατεθεί με αλαζονεία στη διαχρονική γενέτειρα πνεύματος και πολιτισμού, μειώνοντας ριζικά τον όγκο του και αφήνοντας μόνο ίχνη του κομπασμού του. Επέτρεψε τελικά την επιβίωση ενός μικρού μόνο τμήματός του που λειτουργεί πλέον σαν τοπόσημο του λόφου του και διακριτική αντίστιξη στην πηγή της έμπνευσής του, αντιπαραθέτοντας σε αυτήν τη φειδωλή πλέον κατακορυφότητά του, που το καθιστά συμπληρωματικό μέρος της επικράτειάς της.
ΥΓ.: Σε συνέχεια των ανωτέρω θα πρέπει να αναφερθούν και οι δύο παρακείμενες χαμηλές αλλά εκτεταμένες βοηθητικές κατασκευές από εμφανές μπετόν που βρίσκονται ανατολικά του μνημείου, δημιουργώντας έναν δύσβατο και επικίνδυνο αναβαθμό προς την πανοραμική απόληξη του βράχου. Προτείνεται ο εγκιβωτισμός τους με μικρού ύψους αναλημματικό τοίχο από λιθοδομή και η επίστρωση των πλακών τους με σκυρόστρωση αναλόγου χρώματος και κοκκομετρίας για την αποκατάσταση της συνέχειας της περιμέτρου του μνημείου και του τοπίου γενικότερα.