Κύριε διευθυντά
Ημουν παρών στη φωτιά στο Μάτι που κατέκαψε 104 συνανθρώπους μας και παρακολουθώ τη δίκη που ξεκίνησε με τεράστια χρονική καθυστέρηση. Υπάρχουν υποθέσεις όπου θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρες οι κακουργηματικού χαρακτήρα ευθύνες. Εδώ όμως, μέσα από τεχνάσματα και στοχευμένες νομοθετικές παρεμβάσεις, οι κακουργηματικές αμέλειες των υπευθύνων κατέπεσαν σε πλημμέλημα. Αλλο σημαντικό πρόβλημα η βραδυδικία, η οποία αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας και δεν επιτρέπει στον απλό πολίτη να ελπίζει σε άμεση απόδοση δικαιοσύνης, καθιστώντας την κοινότοπη ρήση «έχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη»… ανέκδοτο. Πολλά τα παραδείγματα όπου η διεξαγωγή της δίκης σέρνεται για χρόνια (βλ. περίπτωση δολοφονίας Φύσσα, Τοπαλούδη κ.λπ.).
Σχετικά με την περίπτωση του Ματιού και τη διαδικασία της δίκης, καλούνται κάθε μέρα ως μάρτυρες άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους ή που υπέστησαν οι ίδιοι σοβαρά εγκαύματα να κάνουν κατάθεση ψυχής με τους συνηγόρους της μιας και της άλλης πλευράς να φαίνονται ασήμαντοι στην όλη διαδικασία, στερώντας τους έτσι την ευκαιρία να κάνουν τα τρομερά προσωπικά σόου τους.
Από την άλλη, εμφανίζεται ένα κράτος που από την αρχή αρνείται τις ευθύνες που φέρει στο πρόσωπο στελεχών της δημόσιας διοίκησης και συγκεκριμένα του υπ. Προστασίας, της Περιφέρειας, του Πυροσβεστικού Σώματος και που από την αρχή επιδιώκει να μεταφέρει τις ευθύνες στους πολίτες. Η προπαγάνδα περί αυθαίρετης δόμησης καταπίπτει, αφού τόσες κάθετες και παράλληλες οδοί δεν υπάρχουν ούτε στον Ν. Βουτζά ούτε στη Ν. Μάκρη που είναι ενταγμένες σε σχέδιο πόλης. Οι άνθρωποι σκοτώθηκαν λόγω της εγκληματικής αμέλειας του κράτους και η θυσία αυτών έσωσε τους επόμενους από τις μετέπειτα φυσικές καταστροφές.
Είναι λογικό να οργανώνονται εκδηλώσεις μνήμης για τον άδικο χαμό του Γρηγορόπουλου ή του Φραγκούλη, δεν είναι λογικό όμως να καίγεται ολόκληρη η πόλη στο όνομα αυτών, ή να γίνονται αντικείμενο κομματικής αξιοποίησης, όπως δεν είναι λογικό να μη γίνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την περίπτωση του Ματιού όπου σκοτώθηκαν 104 άνθρωποι λόγω αμέλειας, αδιαφορίας και ανικανότητας στελεχών, αιρετών και μη, της δημόσιας διοίκησης, ενώ όσοι επιζήσαμε αυτό οφείλεται σε τυχαία γεγονότα, ενστικτώδεις κινήσεις και αποφάσεις της στιγμής.