Κύριε διευθυντά
Επιτρέψατέ μου, εν πλήρει συντομία, να καταθέσω, κατωτέρω, τα εξής:
Προ ετών ευρεθείς στη μακρινή Νότια Κορέα (την Γην της Εωθινής Γαλήνης) και συγκεκριμένα στη Σεούλ, πρωτεύουσα αυτής, επισκέφθηκα το εκείσε καλλιμάρμαρο ελληνικό μνημείο, το οποίο ανήγειρε η ελληνική κυβέρνηση προς τιμήν και ανάμνηση των ηρωικώς πεσόντων Ελλήνων στρατιωτικών, κατά τον Κορεατικό Πόλεμο του 1950.
Η ελληνική ψυχή συγκινείται, αλλά και υπερηφανεύεται, αναγιγνώσκουσα το επί της μετόπης του εν λόγω μνημείου αναγεγραμμένο Σιμωνίδειο απόφθεγμα: «Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Υπομιμνήσκεται, ακροθιγώς, ότι η Ν. Κορέα, υποστάσα ένοπλον επίθεση (εισβολήν) από τη Β. Κορέα, προσέφυγε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αιτούσα τη βοήθεια αυτού, ως του κατ’ εξοχήν αρμόδιου οργάνου του ΟΗΕ, διά τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας. Λόγω αδιεξόδου λήψεως αποφάσεως παρά αυτού, το ζήτημα παρεπέμφθη ενώπιον της Γενικής Συνελεύσεως ΟΗΕ, η οποία έλαβε την ιστορική απόφαση: Ηνωμένοι διά την Ειρήνην (United for peace resolution).
Δυνάμει της εν λόγω αποφάσεως αρκετά κράτη-μέλη του ΟΗΕ, περιλαμβανομένης και της Ελλάδος, απέστειλαν στην αμυνομένη Ν. Κορέα ενόπλους δυνάμεις με τη συμβολή και τη βοήθεια των οποίων έληξεν ο αιφνιδιαστικός και καταστροφικός εκείνος πόλεμος το έτος 1953, διά της συνάψεως ανακωχής, αποκατασταθείσης, οιονεί, της Ειρήνης, η οποία αποτελεί τον πρωταρχικό σκοπό του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.