Κύριε διευθυντά
Σε κύριο άρθρο (11/1/2023) αναφέρεστε στην απαγόρευση του καπνίσματος: «Ενας κανόνας που θεσπίστηκε και ξαναθεσπίστηκε… αν καταντήσει ξανά περίγελως, θα πληγεί και η αξιoπιστία της πολιτείας που θα έχει παραδοθεί στη χλεύη της νύχτας». Μόνο της νύχτας; Μέρα μεσημέρι καπνίζουν οι γιατροί στα νοσοκομεία, οι διδάσκοντες στα σχολεία και οι υπουργοί «ον κάμερα!». Στη δεκαετία του 1980, έχουμε, άρ. Α2γ/ οικ. 3051 της 25 Απρ./9 Μαΐου 1980, ΦΕΚ Β΄ 475: «Απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους γενικώς τους κλειστούς δημόσιους χώρους. Υπεύθυνοι οι προϊστάμενοι των οικείων φορέων. Οι παραβάται τιμωρούνται διά φυλακίσεως μέχρι τριών μηνών ή με πρόστιμο. Σε περίπτωση υποτροπής τα όρια των ποινών διπλασιάζονται».
Η λύση είναι στο χέρι των άκαπνων. Ούτε επισκέπτομαι καπνίζοντες ούτε τους δέχομαι στον χώρο μου. Οταν πήγαινα σε συνάξεις, για υπηρεσιακούς λόγους, πάντα είχα μαζί μου ένα αντίγραφο του νόμου. Στο σχολείο θεσπίσαμε κανονισμό λειτουργίας που υπέγραψαν όλοι, καθηγητές και μαθητές, και πήραν ένα αντίγραφο: «Αρθρο 10. Το κάπνισμα σε δημόσιους κλειστούς χώρους απαγορεύεται από τον νόμο. Οι μαθητές θεωρούν ως “δημόσιους κλειστούς χώρους» όλους τους τόπους όπου δρουν ομαδικά ως μαθητές του σχολείου και συμπεριφέρονται με ευπρέπεια». Συνήθως καλούσα τους γονείς και παρουσίαζα διάφορα θέματα με εισηγητές μαθητές. Στο τέλος είχαμε συζήτηση. Κάποτε, με θέμα το κάπνισμα, μια κυρία είπε πως θέλει να το κόψει, αλλά ο άντρας της την πιέζει να τον συντροφεύει στο κάπνισμα. Με ρωτάει: «Τι να κάνω;». «Να πάρετε τον δρόμο που χάραξε η Λυσιστράτη!» της λέω, «αυτή κατάφερε να συμφιλιώσει Αθηναίους με Σπαρτιάτες».