Κύριε διευθυντά
Την ημέρα που παρακολουθήσαμε στη Βουλή τη διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κ. Γ. Γεραπετρίτης αναφέρθηκε στην εναρκτήρια πρόταση του λόγου «Υπέρ Αδυνάτου» του ρήτορα Λυσία. Ο δε κ. Κ. Τασούλας, ο πρόεδρος της Βουλής, έσπευσε, στις διαμαρτυρίες που ακούστηκαν, να εξηγήσει με το λεπτό και ευφυές χιούμορ του πως θα υπάρξει και μετάφραση. Αναζήτησα κι εγώ λοιπόν τη μετάφραση, γιατί τα παλιά εκείνα χρόνια μας δίδασκαν μεν αρχαία, όμως ο τρόπος που τα μαθαίναμε τότε, με τη γραμματική και το συντακτικό να έχουν την πρώτη θέση, κάθε άλλο παρά μας προέτρεπε να εμβαθύνουμε στην απίστευτη σοφία των αρχαίων μας προγόνων. Αρχίζει λοιπόν το κείμενο με τη φράση: «Ου πολλού δέω χάριν έχειν, ω βουλή, τω κατηγόρω…» που σημαίνει στη μετάφραση του Γ.Α. Ράπτη: «Κύριοι βουλευτές, δεν απέχω πολύ από το να χρωστώ ευγνωμοσύνη στον κατήγορο…» Αυτή τη φράση ανέφερε ο κ. Γεραπετρίτης. Κρίμα όμως που σταμάτησε σ’ εκείνο το σημείο, γιατί αν προχωρήσουμε λίγο παρακάτω στη μετάφραση, θα διαβάσουμε το εξής διαφωτιστικό: «Γιατί ενώ πρωτύτερα δεν είχα αφορμή, με βάση την οποία να λογοδοτήσω για τη ζωή μου, τώρα δα εξαιτίας του έχω πάρει (αφορμή). Και θα προσπαθήσω να σας αποδείξω με τον λόγο μου ότι απ’ τη μια αυτός λέει ψέματα και από την άλλη ότι έχω ζήσει μέχρι σήμερα άξιος πιο πολύ για έπαινο παρά για φθόνο, γιατί νομίζω πως ετούτος δε μου ετοίμασε για κανένα άλλο λόγο αυτήν εδώ τη δίκη παρά μόνο από φθόνο».
Αλήθεια, πόσους Ελληνες και Ελληνίδες από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα σύγχρονα, που είχαν όραμα πραγματικό για την Ελλάδα, κατάφερε να αφανίσει ο φθόνος των μετρίων; Ας είμαστε ειλικρινείς. Πολλούς, πάρα πολλούς και το πληρώσαμε πανάκριβα!
